Zijn leven is momenteel een ‘gekkenhuis’. Vrijwel dagelijks staat hij ergens op de planken. Gevolg: wekenlang nachten van slechts drie, vier uur slaap. In deel 11 van De Muziekbeleving Van… pianist Harmen Fraanje (Roosendaal 1976), het grootste jazztalent van Nederland.
Reeds in 2004 kreeg Fraanje de speciale compositieopdracht van het North Sea Jazz Festival en werd vorig jaar genomineerd voor de prestigieuze Paul Acket Award. Harmen Fraanje speelt en speelde met vele groten uit de Nederlandse jazz, is te horen op zo’n twintig cd’s, en toert momenteel met trompettist Eric Vloeimans. Ook in Frankrijk is Fraanjes ster rijzende, dankzij zijn samenwerking met de Frans/Braziliaanse gitarist Nelson Veras en fluitist Magic Malik, de nieuwe ster van de Franse jazz en zijn nieuwe ‘Franse’ trio Par 4 Chemins en door zijn nieuwe band Aneris, met onder meer saxofonist/klarinettist Michael Moore en de Franse muzikanten Toma Gouband (drums) en Brice Soniano (bas). Fraanje pendelde lang op en neer tussen Nederland en Parijs, maar is nu weer terug op het oude nest. “Muziek moet voor mij origineel zijn,” zegt de Brabander, die net terug is uit Frankrijk. “Met Jamie Cullum en consorten heb ik in principe niks.”
Familie
“Tot mijn negentiende heb ik thuis gewoond. Mijn ouders en twee jongere zusjes zijn wel muzikaal, maar hebben er niet heel veel mee gedaan. Mijn moeder zong als tiener in een popbandje, mijn zusjes speelden stukjes van Bach op het gehoor na op de oude piano, die thuisstond. En ze kunnen heel mooi zingen. Mijn vader had een akoestische gitaar. Na het eten speelde hij af en toe van die kampvuurakkoordjes. Maar ze moesten thuis vooral naar mij luisteren. Al zaten ze televisie te kijken, ik speelde gewoon door.”
Paul Simon
“Er was altijd mooie muziek in huis, we hadden veel cd’s en platen en er werd veel geluisterd. Van Bach tot Sting en Simon & Garfunkel. Een goede smaak, en breed. Vooral Paul Simon was favoriet. De muziek van mijn ouders vind ik nu nog steeds goed. Pop en klassiek, met jazz hadden ze toen nog niets. Dat kwam later pas door mij. Ik weet nog dat wij er snel bij waren met de cd. Die eerste Sharp staat nog steeds in huis. Die eerste cd-spelers zijn echt onverslijtbaar.”
Talent
“Ik was acht of negen jaar toen ik begon met de piano. Ik speelde thuis wel eens wat, maar heel veel had ik er niet mee. Tot ik op introductieles ging bij de muziekschool in Roosendaal. Ik weet nog dat mijn muziekjuffrouw daarna mijn moeder kwam vertellen: ‘Harmen gaat op pianoles’. Ben toen op les gegaan, en ben er nog bijna mee gestopt door een leraar met de slaapziekte. Om de vijf minuten viel hij in slaap. En ik steeds de moeilijke passages overslaan en doorbladeren naar de laatste bladzijde. Niet zwaar inspirerend. Tot mijn vijftiende was ik daarom niet megafanatiek met muziek bezig en speelde ik als een gemiddelde student.”
