De Muziekbeleving van… is een nieuwe rubriek op HiFi.nl waarin iemand vertelt over zijn passie voor muziek en geluidsdragers.
Deze maand deel één: René van Es
René van Es (Den Haag 1954) is netwerkspecialist bij TPG Post en muziek en hifi-freak vanaf zijn tienerjaren. Sinds zes jaar is hij columnist en recensent voor Hifi.nl. Van Es luistert naar jazz, klassiek, oude country, chanson, symfonische rock, maar ook Frans Bauer is geen taboe. “Een mooi geluid is als een rit in een rollercoaster. Een kortstondige sensatie. Mooie muziek is écht een verrijking van je leven.”
“Zodra ik muziek mooi vind, gaan mijn ogen dicht en leef ik in de muziekwereld. Dan vind ik het allemaal wel best wat er om mij heen gebeurt.” Voor René van Es valt muziek in de categorie ‘essentieel’, een onmisbaar onderdeel van het leven. Ruim veertig jaar houdt hij zich al met muziek bezig, zowel met platen en cd’s als met geluidsdragers. “Ik denk dat ik een jaar of tien, elf was. Kreeg van mijn ouders een klein plastic grammofoontje en van mijn zus wat singeltjes erbij. In elk geval eentje van de Beatles. Zij was negen jaar ouder en mij wat muziek betreft ver vooruit. Ze was erg bezig met de Beatles, Roy Orbison, Cliff Richard, dat soort dingen. Via een grammofoon die ik kreeg van een toenmalig vriendje van haar, ontdekte ik dat je muziek ook in stereo kan weergeven. Plots wilde ik alles in stereo. Ik werd verzot op zowel de muziek als de apparatuur.”
Op de middelbare school kwam Van Es in aanraking met vrienden die meer deden met muziek, ‘buiten de gangbare paden’. “Iedereen was of Beatles of Stones, samen met hen kwam ik in aanraking met John Mayall & The Bluesbreakers, Fleetwood Mac, Pink Floyd. Ik spelde in die tijd muziekkrant Oor. Kwam er met kerst een dubbeldik nummer dan was ik dagenlang niet aanspreekbaar. Mede via Oor kwam ik uit bij de symfonische rock. Yes en Duitse groepen als Tangerine Dream en Passport. Als ik één album van een groep goed vond, wilde ik alles hebben. De blues liet ik vrij snel weer schieten. De country kwam er voor in de plaats. Gram Parsons, Linda Ronstadt, Dolly Parton, Emmylou Harris. Met zaterdagbaantjes en geld dat ik voor mijn verjaardag kreeg kocht ik hun platen. Ging ook geregeld naar concerten, vooral Nederlandse artiesten, Focus, Golden Earring, die waren minder duur. Eén keer heb ik Yes in Ahoy gezien.”
Shock
Maar zijn smaak veranderde voorgoed na de MTS. Van Es ging voor muziekblaadjes schrijven en kreeg een keer vrijkaartjes voor North Sea Jazz, het zal 1977 of ‘78 geweest zijn. “Ik wist niks van jazz, vond het ook geen leuke muziek. Maar North Sea was een regelrechte shock. Ik zag mensen als Ella Fitzgerald en Oscar Peterson optreden. Ik wist niet dat jazz zulke geweldige muziek kon zijn. Ik heb uiteindelijk drie dagen op dat festival rondgelopen, was total loss, maar muzikaal zeer voldaan. Vanaf dat moment ben ik driftig platen gaan verzamelen van mensen als Peterson, Stan Getz, Keith Jarrett, Fitzgerald.”
Naast jazz leerde Van Es een jaar later klassieke muziek waarderen. “Op zaterdagen werkte ik bij een audiozaak in Den Haag. Daar werd uitsluitend klassiek gedraaid. Klassiek, dat is muziek voor bejaarden, dacht ik altijd, maar daar hoorde ik dat dat helemaal niet klopte. Ik ben maar meteen ergens achteraan begonnen, met heftige barok: Bach, Vivaldi, nog steeds mijn favoriete klassieke muziek, liefst gespeeld op authentieke instrumenten.”
René van Es probeerde ook nog even zelf muziek te maken, maar bleek daar niet voor in de wieg gelegd. “Na maanden oefenen op de gitaar kon ik nog geen Vader Jacob spelen. Toen heb ik maar besloten dat het beter is om een plaat op te zetten en te luisteren naar iemand die het wél kan.”
In de loop der jaren ontwikkelde René van Es een sterke voorkeur voor ‘bijna alles wat vrouw is’; van diva’s als Holly Cole, Patricia Barber en Sade tot jonkies als Nynke Laverman en Wende Snijders. “Vrouwen betrekken me op een of andere manier meer bij muziek dan mannen.” Voorwaarde is wel dat ze echt kunnen zingen. Op nummer één van Van Es’ vrouwen top tien staat de Franse Patricia Kaas - ontdekt tijdens een vakantie in Frankrijk - op twee staat Rachelle Ferrell. “Ferrells stem is een uniek instrument. Ze kan gigantisch uithalen, heeft een enorm bereik van octaven. Dan weer klinkt ze als een man, dan weer als een gillende keukenmeid. Sommige mensen vinden het afgrijselijk gekrijs, ik vind het briljant.”
