Het unieke aspect van de Doelen Lente HiFi Show is het jaarlijks terugkerende Lente Jazz Festival. Geen enkele andere show in de Benelux kent een zo directe vergelijking tussen live muziek en gemechaniseerde muziek.

Het hele jazz festival is gebouwd rondom de Pim Jacobs muziekprijs. Deze prijs is in het leven geroepen om de nagedachtenis aan een van Nederlands belangrijkste muzikanten in ere te houden. Pim Jacobs heeft hele generaties scholieren gevoel voor muziek proberen bij te brengen. De door hem gegeven schoolconcerten samen met zijn broer Ruud, soms gitarist Wim Overgauw en soms Peter Ypma op drums, waren voor de opstandige scholieren niet altijd even hip. Zeker in een tijd waar de Stones, Outsiders, Cuby, de Q(65), de Earrings en Super Sister veel meer aantrekkingskracht hadden. Maar je leerde wel wat van de begeleidende praatjes van Jacobs cs.

Dit jaar is de opzet van de muziekprijs wat aangepast ten opzichte van voorgaande jaren. Nu zijn het de conservatoria die een kandidaat of kandidaten voorstellen in plaats van dat kandidaten zichzelf aanmeldden. Van de vijf conservatoria wordt telkens 1 finale kandidaat gekozen die dan tijdens de Doelen Lente Hifi Show voor de jury hun kunnen mogen tonen. Dat de jury het niet makkelijk moet hebben gehad blijkt uit de uiteindelijke finalisten die achteraf gezien stuk voor stuk een hoog niveau bezitten.

Saxofoonnist Slobodan Trkulja vertegenwoordigt Rotterdam, de pianist Francesco Turrisi doet dat voor Den Haag, het Utrechts conservatorium wordt vertegenwoordigd door bassist Bart Soeters, Arnhem zendt Christaan Coxholt met zijn sax in en voor Tilburg komt vibrafonist en drummer David Vandermaessen uit.

Het spits wordt afgebeten door Francesco Turrisi en zijn set met drie begeleiders is heel apart. Als liefhebbers van zowel jazz als oude muziek komen wij in ieder gval aan onze trekken. Francesco combineert renaissence thema’s en composities in zijn eigen hedendaagse jazz en wel op zo’n aanstekelijke en sprankelende manier dat je er blij van wordt. Zowel het spel als de composities laten een mate van volwassenheid horen die enkel nog gecomplementeerd wordt door een aangename podium presentatie. Hopelijk horen we nog meer van deze innovatieve pianist.

Bassist Bart Soeters heeft voor een heel aparte opzet van zijn half uur gekozen. Hij presenteert zich in een aantal stukken met telkens een andere bezetting. De vijf stukken van eigen hand hebben of een piano of een sax, zang of een heel strijkkwartet. Bart zijn basspel is melodisch, ritmisch en zeer gevarieerd. Hij wisselt tussen een elektrische en een semi-acoustische bas en beiden hebben een lekker niet te vet geluid. Vooral de afwisseling van stukken en dus klankopbouw is boeiend met als hoogtepunt het toevoegen van het strijkkwartet met vier leuke dames.

Het derde halfuur is voor het duo dat Slobodan Trkulja met drummer Arie Boer vormt. Slobodan’s naam verraadt een Oost-Europese achtergrond en de keuze van repertoire borduurt daar op voort. De Balkan kent het verschijnsel fanfare op een andere manier dan dat wij die kennen. Fanfares zijn daar feestorkesten variërend van twee tot wel twintig blazers die onderling wedstrijden voeren. Die wedstrijden die gelijk feest zijn, gaan meestal over het aantal noten dat er per seconde gespeeld kan worden. Slobodan laat zien dat hij bij de winnaars kan behoren. Heel knappe saxlijnen worden tegen en meegespeeld door de drummer. En als de sax van 11/8 overgaat in 15/3 (probeer dat maar eens uit te tellen) dan lijkt het wel of er meer dan 1 speler op het toneel staat. Is de presentatie van de saxofonist vrij statisch, de drummer zorgt genoeg voor het visuele aspect. Heel apart is het gebruik van een drone toon via de mengtafel en het gebruik van het effect van meespelen met een echo loop. Dit optreden is gewoon ongelofelijk knap en heel onderhoudend en het is de moeite waard deze Slobodan eens in de studio te zetten voor een opname of beter nog, een live opname van hem te maken.

Christiaan Coxholt heeft naast zijn sax en drums een B3 als begeleiding. Het heerlijke geluid van een Hammond met Leslie luidspreker. Hier is het wel grappig om op te merken dat bij een Leslie het juist gaat om een enorme fase draaiing wat in hifi kringen juist zo verguisd wordt. De saxofonist laat in deze combinatie horen dat Klaus Doldinger zeker tot zijn culturele bagage hoort. Flarden Passport komen dan ook van het podium af.

De laatste kandidaat is David Vandermaessen  die meer traditioneel te werk gaat en met zijn trio kan rekenen op wat meer erkenning bij de oudere aanwezigen in de zaal.

Al met al geven de vijf kandidaten duidelijk te kennen dat er een volgende generatie musici van de conservatoria afkomt die niet blijft steken in wat er vanuit de traditie wordt geleerd. Stuk voor stuk geven ze een eigen richting aan die ze willen volgen. Zo blijft er gelukkig de nodige spanning in de muziek.

Terwijl de jury zich buigt over de zware taak om de winnaar aan te wijzen die  naast een trofee ook de opdracht krijgt volgend jaar een concert te geven tijdens het lente festival, is het de beurt aan de winnaar van vorig jaar zijn kunnen te tonen. Miroslav Herak en band bewijzen in het kleine uurtje dat ze spelen terecht de winnaars van de Pim Jacobsprijs 2004 te zijn. Van het geld dat aan de prijs verbonden is hebben ze een deel van de kosten van hun eerste cd gedekt.

Dan is het eindelijk zover dat de jury bij monde van voorzitter Han Reiziger bekend kan maken wie de winnaar van 2005 is. Het blijkt dat voor de jury het zwaar telt dat er wat met de jazz traditie wordt gedaan. Dat houdt voor onder meer Ruud Jacobs, Frits Hooft en Frits Landesberger als medejuryleden in dat eigen composities niet het belangrijkst zijn. Wellicht dat volgend jaar zelfs een standard als verplichte oefening wordt opgenomen. Ook gaat het de jury vooral om de finalist zelf en niet zozeer de band als geheel. Zodoende vallen Francesco, Slobodan en David af. Christiaan krijgt de aanmoedigingsprijs gesponsored door de firma HNNY en de Pim Jacobs prijs gaat naar Bart Soeters. Van hem prijst de jury zijn bandleiderschap, zijn arrangementen en ook zijn basspel.

Of je het nu met de jury eens bent of niet doet er niet zoveel toe. Er is drieëneenhalf uur lekkere muziek gespeeld door jonge talentvolle musici. En zo hoort het!