Harry Potter and the Deathly Hallows 2 (3D)
De grand finale van de Potter-reeks is ook de meest visueel imponerende film van alle acht delen. Het acteerwerk van Daniel Radcliffe is zeker beter geworden, maar nog steeds niet van het niveau dat zijn personage aimabel maakt. Gelukkig is het scenario één van de betere boekadapties en maakt de visuele presentatie alles goed.
Het laatste deel van de zevendelige boekenreeks van J.K. Rowling is in twee delen verfilmd. Vorig jaar is Harry Potter and the Deathly Hallows Part 1 uitgebracht, en afgelopen week was het vervolg en dus het slotstuk aan de beurt. Regisseur David Yates heeft geprobeerd het 540 pagina’s tellende boek in twee keer twee uur samen te vatten, maar slaagt er niet in om de uitputting bij het drietal, die zo duidelijk in het boek voelbaar is, in beeld en tempo te vangen. Het lijkt allemaal te snel te gaan en aan sommige scènes te zien is er ook aardig wat geknipt. Desondanks zitten er wel een paar geweldige rustpunten in de film. Geluid wordt teruggebracht tot alleen de dialogen, en de beeldwisselingen zijn dan een stuk trager. Een verademing.
(klikbaar voor groter formaat)
Beeld: zwart licht
Elk deel van de Potterreeks is weer wat donkerder, letterlijk en figuurlijk. Met dit laatste deel als de zwarte grand finale. En al die verschillende gradaties zwart en grijs moeten met enorm veel licht geprojecteerd worden op een doek. Geen eenvoudige klus, maar elk detail was goed waarneembaar en zonder contouring (oneven verloop van donkere naar lichte plekken).
3D upgrade
Met veel bombarie in de media en de vele trailers van afgelopen jaar, werd ons duidelijk gemaakt dat Part II, in tegenstelling tot Part I, nu dan ook in 3D is te zien. En het kan inderdaad 3D genoemd worden, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Dit is typisch een voorbeeld van een film die met normale camera’s is geschoten en pas in de nabewerking is omgezet naar 3D. Nu zit er weliswaar enorm veel CGI (computer generated images) in de film, en dat is net zoals bij een computer animatie goed om te zetten naar 3D, maar de beelden van de acteurs niet. Het geeft een effect waarbij alle acteurs uitgeknipt lijken en als bij een kijkdoos wat naar voren worden geplaatst. Ze zien er nog steeds 2D uit, maar dan wat meer naar voren of naar achteren.
(klikbaar voor groter formaat)
De film vertoonde enorm veel crosstalk en mijn eigen 3D-bril van Polaroid gaf zeker verbetering - maar niet genoeg. Bij alle snelle bewegingen zag ik twee beelden en dan ook nog wazig. Goed mogelijk dat dit aan het feit ligt dat Utopolis gebruik maakt van MasterImage 3D en Polaroid, net zoals de brilletjes van Real D uit een Pathétheather, die net niet compatibel zijn met elkaar.
Geluid
Er zijn in Nederland maar vier zalen THX-gecertificeerd en Utopolis Almere is er één van. Dat zou dus betekenen dat de ruimte voortdurend onder controle staat en een goede referentie zou moeten zijn. Daar rekening mee houdend had de mix een stuk ruimtelijker gemogen. Effecten, muziek en dialogen liggen allemaal dicht bij elkaar en worden soms daardoor wat rommelig. De rustmomenten in de film laten blijken hoe goed het geluid van de dialogen wel niet is. Vooral de stem van Voldemort wanneer deze fluistert. Die is keihard en indringend, prachtig gedaan.
(klikbaar voor groter formaat)
Biosbezoek waard?
Soundtrack
Op het moment dat Regisseur David Yates aan het roer van de laatste vier films in de reeks werd geplaatst, was de keuze voor componist Nicholas Hooper daar een direct gevolg van. De samenwerking van deze twee is al in vele televisieproducties te horen. Ik heb zowel de keuze voor David als wel die van Nicholas vreemd gevonden; beiden hadden geen ervaring in bioscoopfilms. Bij de laatste twee films werd de samenwerking verbroken, omdat de druk voor Nicholas te zwaar was. Ik was er niet rouwig om, zijn werk was weinig creatief en vol clichés. Er was sprake dat John Williams, die de eerste drie films van muziek had voorzien, zou terugkomen, maar aangezien David Yates de componisten tijdens het filmen graag op de set wil hebben, was dat voor zijn schema niet haalbaar.
SoundWorks Collection: The Sound of Harry Potter and the Deathly Hallows - Part 2 from Michael Coleman on Vimeo.
Vandaar dat bij de laatste twee films een nieuwe componist om de hoek komt kijken: niemand minder dan Alexandre Desplat (o.a. The King’s Speech, The Golden Compass en The Ghost Writer). In al zijn werk is een bepaalde eenvoud en nostalgie terug te horen, en hij heeft echt een eigen ‘sound’. Bij Part 1 van The Deadly Hallows was dit ook goed te horen; het bekende en prachtige “Hedwig’s Theme” van John Williams was voor het eerst niet in een Potterfilm terug te horen. Bij deze laatste film is dit wel het geval en moet Alexandre af en toe flink uithalen met de bekende koperblazers plus concerttrommels, het doet haast aan als bij Lord of The Rings. Maar dit alles nog met een eigen karakter. Een waardige componist voor deze laatste twee films.
(klikbaar voor groter formaat)
Naar de bios of niet?
Als je de voorgaande zeven delen niet hebt bekeken, heeft het haast geen zin om te gaan, zeker niet als je part I van The Deadly Hallows niet hebt gezien, dan kun je de verhaallijn echt niet volgen. Part 1 trok mij niet naar de bioscoop, aangezien het gedeelte verfilmd was waar ik in het boek niet doorheen kwam. De Blu-ray keek ik vorige week als inleiding voor Part 2, waarin het werd bevestigd. Dan hebben we nog het 3D-gedeelte, de eerst keer bij een Potterfilm, maar ook dat is niet echt een bioscoop trekker.
(klikbaar voor groter formaat)
Toch ga ik deze film voor de bios aanraden. De beelden en emotie van deze film schreeuwen echt om een groot scherm. Je zult voor de laatste keer in deze opmerkelijke wereld getrokken worden; in 2D misschien nog wel meer en scherper dan in 3D.
Film: 8/10
Beeld: 9/10
3D-gebruik: 6/10
Geluid: 8/10
Surround-gebruik: 7/10
Biosbezoekwaardig: 9/10
Lengte: 130 min
Beeldverhouding: 2,35:1
Bioscoop: Utopolis, Almere, zaal 1
Afmeting doek: 21 x 9 meter
Projector: Barco
Formaat en groote: JPEG 2000, 140 GB
Speakers: JBL
Verterkers: QSC
(klikbaar voor groter formaat)