Luc De Vos Muziekbeleving

Door Studio Brussel werd hij uitgeroepen tot De Vlaming van de Jaren Negentig. Vóór dEUS.  Een greep uit het juryrapport: ‘Hij brengt het geloof weer onder de mensen, hij weet ze te ontroeren, hij is extreem intelligent, maar toch bescheiden gebleven. Hij zingt en schrijft, hij maakt liedjes en romans. Hij is het ‘Wonder van Wippelgem’.

We hebben het natuurlijk over Luc De Vos (Wippelgem 1962), schijver/columnist en sinds 1989 voorman van de toonaangevende Vlaamstalige rockband Gorki. In samenwerking met de Vlaamse zender Radio 1 toert hij in januari solo door België én Nederland.
Voor onze serie De Muziekbeleving van… treffen we Luc De Vos in de legendarische ICP Studio’s in Brussel (o.a. The Cure, Noir Desir, Soulwax, Mano Negra, Talk Talk, Stranglers) waar de Gentenaar de laatste hand legt aan de nieuwste, twaalfde plaat van Gorki, naar eigen zeggen the hardest working band in showbizz. “Toen ik op mijn negende The Who zag, wist ik wat me te doen stond: popmuzikant worden.”

“Het begon allemaal met de Beatles op de radio. Ik moet vijf geweest zijn en voelde de vibe van de popmuziek al in de lucht hangen. De eerste echt heftige muziekervaring was Je t’aime… moi non plus van Serge Gainsbourg en Jane Birkin. Ik was zes. Op een soort van Freudiaans vlak voelde ik me enorm aangetrokken door die smachtende, zuchtende stemmen, bijna geil werd ik er van. Ja, kinderen van zes kunnen ook al seksuele gevoelens hebben, dat heb ik toen wel geleerd.”

Wippelgem
“Vanuit ons huis in Wippelgem, een echt fabrieksdorp aan het kanaal, kon je de torens van Gent zien. Volop vooroorlogse toestanden in dat katholieke dorp, met iedere zondag de kerk vol. Zo’n dorp waar je niet moet wonen, maar ja, je woont er tóch. Veel muziek was er niet, mijn zes broers en zussen, allemaal tien of twintig jaar ouder, hadden er niet zo veel mee. Ze hadden wel eens van die kleine pick-upjes van twintig francs ofzo, maar die waren meestal kapot. Ik kan me nog wat singletjes van de Bee Gees herinneren en A whiter shade of pale van Procol Harum. Thuis stond de radio constant op, BRT Radio 1 of 2, veel meer hadden we niet aan muziek, je was al blij dat je überhaupt een radio had. Er bestonden nog geen formats voor de radio. Hoorde je tien smartlappen of Franse chansons achter elkaar, en dan kwam er toevallig een keer wat anders langs, Pink Floyd bijvoorbeeld, je moest er echt op wachten.”

The Who
“Toen ik negen was gingen we met de Chiro van Evergem naar de film van Tommy van The Who in een klein cinemazaaltje. Dat heeft enorm veel indruk gemaakt, zoveel dat ik er ’s nachts niet van kon slapen. Maanden heeft het nagezinderd. The Who werden mijn eerste helden; zo minimaal, intens, theatraal, maar ook zo echt, zo cool. Toen ik Roger Daltrey met zijn blonde krullen zag, wist ik wat me te doen stond: popmuzikant worden. [De Vos zingt I’m free]. Bij Queen, Bowie en metal had ik datzelfde gevoel daarna ook. Ik ben wel een sucker voor dat soort dingen. Op de fiets ben ik naar de Evergreen gereden aan de rand van Gent. Behalve boeken enzo verkochten ze daar ook platen. Van bij elkaar gespaarde centjes kocht ik voor zo’n driehonderd francs de dubbelelpee van Tommy. Wel tienduizend keer heb ik die gespeeld, van voor na achter, helemaal kapot gedraaid. Ik kan die plaat nog steeds helemaal nazingen.”

New wave
“Het was 1975, de punk was nog net niet geboren. Die barstte los toen ik veertien was. Vanaf dat moment vond ik die mannen van The Who maar een stel ouwe zakken. Punk zoals de Ramones vond ik net te simpel, te voor de hand liggend, new wave werd mijn ding. Joy Division, The Smiths en Echo & The Bunnymen. Die laatste heb ik niet lang geleden nog een keer gezien, maar vond dat nu eigenlijk maar een beetje eentonig. The Smiths daarentegen staan nog steeds. Zeer uitstekend qua ironie en melodieën. Marr en Morrissey zijn de Lennon en McCartney van de new wave. Morrissey heeft het hart, Marr de brains. Het is enorm intelligente muziek, zonder dat het pretentieus of poëtisch wordt, want van poëzie hou ik niet. Ook niet van gemaakte, extravagante coolness, zoals Sonic Youth of The xx, dat is Bauhaus-cool. Overdreven.”

De Vooruit
“Mijn eerste concert was Hot Chocolate bij de opening van De Vooruit in Gent in 1982. Fantastisch. Daarna zag ik daar Fay Lovsky, ook heel mooi. Ik was er erg laat bij, zo rond mijn negentiende, maar je had nog niet dat gigantische aanbod van nu. Bovendien kostte een kaartje een fortuin. Ik weet nog dat ik rond 1982 naar TC Matic ging, ik had van gespaard geld net een ticket kunnen kopen, en bewaarde dat zorgvuldig in de binnenzak van mijn jas. Met bonkend hart fietste ik naar De Vooruit. Een concert was echt een belevenis waar je maanden naar uit kon kijken.”

Gezonde onbescheidenheid

Platen
“Mijn broer had een betere pick-up gekocht, die ik overnam toen hij het huis uit ging. Maar veel platen heb ik nooit gehad, zo’n vijftig tot honderd, mede om financiële redenen. Een deel ben ik ook nog kwijtgeraakt doordat ik het uitgeleend had, en nooit teruggekregen. Nee, niet aan vriendinnetjes, die ik had ik toen helemaal niet, ik was enorm verlegen. Een elpee die ik erg mistte was er een van Status Quo, die heb ik later gelukkig nog kunnen bestellen op eBay. Dat is wel het voordeel van nu, je kunt alles terugvinden.”

Tröckener Kecks
“Nederlandstalig heb ik altijd fantastisch gevonden. Boudewijn de Groot, Belgische kleinkunst à la Jan de Wilde, Raymond van het Groenewoud. Maar echte invloeden zijn het nooit geweest, ik ben altijd uniek geweest in mijn stijl. Bands als De Div, The Scene en vooral Tröckener Kecks gaven voor mij de doorslag om in het Nederlands te gaan zingen. [De Vos doet met overdreven schorre stem zanger Rick de Leeuw na]. In 83-84 zag ik de Kecks op tv, ze waren op de BBC! Daarvan was ik erg onder de indruk. Dat optreden is lang in mijn achterhoofd blijven spoken. Waarom zou ik Engels proberen te zingen, als je met Nederlandse teksten ook gewoon op de BBC kunt komen? Bovendien zou het me met Engelstalige teksten ook nooit lukken met om in Engeland een nummer één hit te scoren. Kort daarna maakte de Kecks weer een prachtige plaat, In de krochten van de geest, die ik meteen kocht. Ook al hun singletjes wilde ik hebben. In Nederland had je in de jaren tachtig veel mooie bands met een punkmentaliteit, ‘wie doet ons wat’ straalden ze uit, een gezonde onbescheidenheid.”

Hardrock
“Ik ben ook een tijdje helemaal weg geweest van Smashing Pumpkins, maar dat is wat verwaterd. Al heb ik Billy Corgan nog een tijdje geleden in De Vooruit gezien. Helaas ben ik net te jong om de begindagen van de hardrock meegemaakt te hebben, want ik ben ook altijd een grote metalfan geweest. En nog steeds. Ik luister graag naar Mastodon. Kijk vaak naar YouTube-filmpjes How to play guitar with Mastodon. Dat probeer ik onder de knie te krijgen. We hebben ook nog eens Paranoid van Black Sabbath gecoverd.”

Gruizig & grungy
“Met geluid of apparatuur heb ik niet bijzonder veel. Ik weet waar de aan- en uitknop zit. Ik ben wel een enorm fan van goeie gitaren. Mede daarom zitten we ook in deze ICP Studio’s; er staan hier enorm veel goeie vintage gitaren en versterkers, daar gaan ze prat op. Mijn bandleden weten veel meer van apparatuur, daar vertrouw ik op. Wat betreft geluid ben ik tevreden, zolang het maar gruizig en grungy klinkt. Thuis heb ik een Sony-installatie, een van de duurste, dat wel. Ik luister vooral veel radio, Studio Brussel en Klara, een hele mooie zender voor klassieke muziek. We hebben trouwens ook fantastische studentenradio in Gent, Urgent, alleen die naam al.”

Bloc Party
“Ik blijf verrast worden door nieuwe muziek. Blijf het ook constant volgen. Vooral ’s avonds via de radio. Ik was een van de eerste die Bloc Party ontdekte, geweldige band. Maar elk jaar staat er wel een nieuwe Bloc Party op. Zoals MGMT, een soort lofi-electrodiscofunk. Maar het is onmogelijk allemaal bij te houden helaas, tenzij je muziekjournalist bent. Nadat ik Bloc Party live heb gezien, verdenk ik ze er trouwens wel van dat ze hun platen niet zelf inspelen. Volgens mij is dat allemaal ProTools-werk, dan hoef je helemaal geen instrument te bespelen. Wij gebruiken dat ook, maar heel mondjesmaat, je moet je eigen werk natuurlijk wel live na kunnen spelen. Maar het kan natuurlijk nog altijd veel erger, kijk naar Lady Gaga, da’s allemaal met de computer ingespeeld. Het is zo gemakkelijk tegenwoordig. Ik vraag me toch af hoe ze dat deden met bijvoorbeeld Whiter shade of pale. [zingt het lied] Die plaat klinkt briljant, de basdrum en andere storende extreme geluiden zijn er helemaal uitgemixt, hoe deden ze dat toen?”

Walhalla Gent
“Toch wil ik zo’n band als Bloc Party live weer zien, als ze komen. Ik ga ontzettend veel naar concerten, deze week nog naar Triggerfinger en laatst naar Robyn, fantastische discodance uit Zweden. Gent is het walhalla, je kan dagelijks bijna zoveel bandjes live zien als in New York. We hebben prachtige muziekcafés als de Charlatan, de Kinky Star, Café Video. Elke dag kun je twee, drie bandjes zien. Laatst had ik een record van vier op een avond. En dan hebben we ook nog The Culture Club, daar ga ik binnenkort naar Erol Alkan, een hele toffe en intelligente techno-dj.”

Jaloezie
“Op het gebied van Nederlandstalig word ik niet vaak verrast. Of het moet, hoe heet die… Willy Wartaal en De Jeugd van Tegenwoordig zijn. Of The Opposites. Hun Licht uit is een van de mooiste hits van vorig jaar. Als ik die twee groepen hoor, zeker de teksten, zie ik groen van jaloezie, pure afgunst. Gerrit Komrij, eat your heart out, denk ik dan.”

De favorieten van...

De Favorieten van… Luc De Vos