Willy Alberti schreef het ooit: “Niemand laat zijn eigen kind alleen, je bouwt het liefst een muurtje om haar heen.” Sommige mensen gaan in hun bezorgdheid voor de kinderen verder dan goed is. De vader van het in de Griekse film Dogtooth geportretteerde gezin maakt het wel heel bont, en houdt zijn drie bijna volwassen kinderen en trouwens ook zijn vrouw gevangen binnen de muren rond de tuin van zijn villa.

Het is namelijk gevaarlijk daarbuiten. Er lopen bijvoorbeeld katten rond, enorm bloeddorstige wezens zijn dat. Vader komt, als hij naar zijn fabriek gaat, wel eens met door hem zelf verscheurde kleren en onder het bloed thuis. Tot wat voor bizar gedrag dat leidt wordt duidelijk als er een kat zo onverstandig is de tuin te betreden: zoon maakt het beest meteen met een tuinschaar af. Contact met de buitenwereld is minimaal. Er is geen telefoon, geen computer, en de televisie wordt alleen gebruikt om zelf gemaakte video-opnamen te bekijken.

Wel brengt vader soms een vrouw mee om de zoon seksueel te gerieven. Om zijn dochters bekommert vader zich in die zin blijkbaar anders, of niet. Zo’n buitenstaander geeft wel meteen gedoe. Seks is handel, ook tussen de vrouwen onderling. De vrouw brengt ook nieuwe woorden met zich mee, die bij navraag door de ouders van nieuwe, ongevaarlijke betekenissen worden voorzien. De zee is een stoel, een vampier een bloemetje, een kut een soort lamp.

Het is een absurd universum wat getoond wordt. Kinderen en ouders houden zich bezig met krankzinnige spelletjes, die soms plotseling behoorlijk agressief uitpakken. Vooral de zoon heeft het flink te verduren van zijn zussen. Het gaat van kwaad tot erger, en uitzicht is er niet echt, want de buitenwereld betreden mag pas als je hoektanden (de hondentanden) uitvallen.

Regisseur Yorgos Lanthimos vertelt zijn verhaal met uitgestreken gezicht: er wordt mechanisch geacteerd, de camera staat stil, de kaders zijn beklemmend. Seksuele handelingen of geweld worden ontluisterend recht voor zijn raap getoond. Of er nu niets gebeurt of juist een dramatische climax getoond wordt, zijn filmstijl blijft precies hetzelfde, volledig onaangedaan. Dat draagt sterkt bij aan de vaak komisch uitwerkende vervreemding.

Lanthimos laat de kijker veel ruimte voor interpretatie. Zelf geeft hij aan vooral vanuit het verhaal gewerkt te hebben en eigenlijk pas achteraf nagedacht te hebben over mogelijke betekenissen. Hij verwijst naar de Griekse gewoonte dat kinderen vaak erg lang bij hun ouders blijven wonen, vaak wel tot hun dertigste. Je kunt het verhaal gemakkelijk veel breder opvatten, als een allegorie over wat een cultuur zoal bij een individu kan aanrichten. Leve de civilisatie. Bijzondere film.

Aanvullende informatie:
Griekenland, 2009
Speelduur: 93 minuten
Regie: Yorgos Lanthimos
Scenario: Yorgos Lanthimos en Efthymis Filippou
Productie: Yorgos Tsourgiannis
Camera: Thimios Bakatatakis
Montage: Yorgos Mavropsaridis
Art direction: Stavros Hrysogiannis
Met: Christos Stergioglou, Michelle Valley, Aggeliki Papoulia, Mary Tsoni, Hristos Passalis
Extra: interview met de regisseur (10 minuten)
Beeld: 1:2,35, anamorf
Geluid: DD 2.0
Uitgave en distributie: de Filmfreak www.filmfreaks.nl
Website: http://www.dogtooth.gr/braveiaEn.html