Als liefde door de maag gaat is koken een machtsmiddel van formaat. Dat dat laatste zo is blijkt wel uit de twee verhaallijnen van deze bedrieglijk luchtige Braziliaanse film. Door elkaar zien we hoe Raimundo Nonato zich opwerkt van dakloze armoedzaaier tot succesvol kok met mooie vriendin, en in de gevangenis van de grond tot het bovenste bed stijgt in de hierarchie van de celbewoners.

Na een hilarische inleiding over gorgonzola maken we kennis met Raimundo die tegen sluitingstijd een glas water vraagt in een slonzig barretje. Hij wil er ook wel een vette hap bij, want hij vergaat van de honger. Als hij niet kan betalen blijft hij er maar werken voor kost en inwoning. Eigenaar Zulmiro leert hem hapjes maken en al snel trekken de snacks van Raimundo de aandacht van prostitué Iria. Voor wat lekkers biedt ze de nieuwe kok graag haar vleselijke diensten aan. Haar enthousiasme wordt alleen maar groter als Raimundo weggekocht wordt door een restauranthouder en zich in meer verfijnde gerechten kan uitleven. Bazen blijven echter stoorzenders; macht via koken raakt soms in conflict met de macht via andere middelen, zoals daar zijn geld en geweld.

Dat werkt in een drukbevolkte gevangeniscel niet anders. Ook daar wordt Raimundo’s kooktalent snel ontdekt. Hij heeft er wel een nogal grillig publiek, erg lichtgeraakt soms. Hoewel mieren lekker kunnen smaken kan men soms beter niet weten wat men eet, anders gaat het mis. Maar uiteindelijk kunnen gerechten ook gebruikt worden als het ultieme machtsmiddel, zo blijkt in de finale van de film waarin ook de twee parallel vertelde verhaallijnen bij elkaar komen.

Door het voortdurend schakelen tussen de verhalen krijgt de film vaart en verveelt geen moment. Bovendien houdt regisseur Marcos Jorge erg van terzijdes; zo komt hij pas na ruim een kwartier toe aan de begintitels van de film. Er zijn grappige types, hilarische dialogen en er wordt met overtuiging gespeeld.

Nu vermaakt deze lichtvoetigheid wel, maar het wekt ook de indruk dat er geen diepgravende zaken behandeld worden. We worden als kijker niet diep emotioneel geraakt door de even naïeve als opportunistische karakters. Het is vergeefs zoeken naar iemand die sympathie oproept, en dat maakt onverschillig. Hierdoor dreigt de behoorlijk cynische boodschap van de film wat ondergesneeuwd te raken.

Minstens zo jammer is dat de film, die er overigens prima uitziet, niet anamorf gemasterd is. Dat betekent zwarte randen rondom, om de ondertitels leesbaar te houden. Onbegrijpelijk In een tijd waarin breedbeeld toch de standaard is.

Aanvullende informatie:
Brazilie, 2007
Speelduur: 105 minuten
Regie: Marcos Jorge
Productie: Marco Cohen, Cláudia da Natividade, Fabrizio Donvito
Scenario: Fabrizio Donvito
Camera: Toca Seabra
Montage: Luca Alverdi
Art direction: Jussara Perussolo
Muziek: Giovanni Venosta
Met: João Miguel, Fabiula Nascimento, Babu Santana
Beeld: 4:3
Geluid: DD 5.1
Uitgave: Homescreen