REVIEW

Quiet Days of Firemen

Jan Luijsterburg | 26 februari 2009

Voor de brandweermannen van het landerige Japanse kustplaatsje waar deze film van Naoto Takenaka zich afspeelt zijn alle dagen even stil. Dat maakt sloom en melig. Als er een bureaula vast zit wordt dat met vier man hersteld. Café Harvest, met de hoes van Neil Young’s LP aan de muur, is een geliefd ontsnappingsoord. Tot er een aantrekkelijke alleenstaande biologe verschijnt die naar krabben komt zoeken.

Humor is een lastig fenomeen. Of het door het cultuurverschil komt weet ik niet, maar deze film wil ontzettend leuk zijn en slaagt daar niet in. Anderzijds, ook bij ons kan het erg zijn. Ik zat er naar te kijken als naar een show van Tineke Schouten of Bert Visscher: in plaats van de mondhoeken gingen de wenkbrauwen omhoog. Totale vervreemding. Geen moment grappig.

Het verhaal lijkt in eerste instantie sterk op dat van Kopps, over een even werkloos Zweedse politieteam in net zo’n slapend plaatsje. Met als verschil dat die wel leuk waren. Als de biologe verschijnt doet ze meteen denken aan Juliette Binoche in Chocolat. Die bracht de mannen in het dorp net zo onschuldig het hoofd op hol. Heel vervelende film was dat ook.

De Koinobori reeks heeft als ondertitel a collection of Japanese cinema classics. Een klassieker is deze film uit 1993 met de beste wil niet te noemen. Kenner Tom Mes weet er in zijn toelichting in het fraaie meegeleverde boekje ook niet veel over te melden. Hij heeft het vrijwel uitsluitend over hoe de Japanse cinema na de bloeiperiode in de jaren 50 in het slop raakte, en in welke films de acteurs in de Quiet Days allemaal nog meer gespeeld hebben.

Wel moet gezegd dat het plaatsje er fotogeniek uitziet. Het visuele genoegen wordt echter meteen weer onderuit gehaald door de belabberde mastering. In een tijd dat er nergens meer 4:3 schermen verkocht worden is het bizar dat een in widescreen formaat gemaakte film uitgebracht wordt in niet-anamorfe mastering, met de ondertitels onder het filmbeeld. Zwarte rand rondom dus. Er lijkt een rose filter over de beelden te liggen, die daardoor onscherp en vlekkerig ogen. Dat alle brandweerattributen in plaats van rood cyclaamkleurig zijn is wel kinky. Dacht nog even dat het een vreemd Japans gebruik was, maar in het boekje zijn de brandweerwagens gewoon rood.


Aanvullende informatie:
Japan, 1994
Oorsponkelijke titel: 119
Speelduur: 115 minuten
Regie: Naoto Takenaka
Met: Hidekazu Akai, Kyoka Suzuki, Naoto Takenaka, Shinya Tsukamoto, Yôichi Nukumizu, Tadanobu Asano, Ryo Iwamatsu
Beeld: 4:3 (16:9, niet anamorf gemasterd)
Geluid: DD 2.0 (mono)
Uitgave: Koinobori
Distributie: de Filmfreak www.filmfreaks.nl 


EDITORS' CHOICE