Iedere keer wanneer een appetijtelijk ogende actrice besluit om een album uit te brengen ten bewijze dat ook zij kan zingen, slaat de schrik mij om het hart. In het geval van Scarlett Johansson is de schrik tijdens het beluisteren van de instrumentale opening van Anywhere I Lay My Head snel verleden tijd.

Daarvoor in de plaats komt een licht gevoel van afgrijzen op het moment dat Scarlett voor het eerst haar mond opendeed. De dame blijkt over een zangstem te beschikken die wat lager en helaas ook monotoner klinkt dan ik zou hebben gedacht.
Maar misschien komt dat wel door producer Dave Sitek die getracht heeft om haar te laten klinken - om welke onduidelijke reden dan ook - als ‘Tinkerbell op hoestsiroop’.

De in cajun country opgenomen lp bevat tien songs van Tom Waits en één nummer dat Scarlett samen met haar producer schreef; Song for Jo. Het oeuvre van Waits is in het verleden al door meerdere (en betere) zangeressen op soms uitstekende wijze geïnterpreteerd en die vergelijking blijkt Scarlett niet aan te kunnen. Ondanks de bekende namen die aan het project meegewerkt hebben zoals Yeah Yeah Yeahs’ gitarist Nick Zinner en Celebration’s Sean Antanaitis.

Zelfs David Bowie, die te horen is in Falling Down en in Fannin Street, kan het album niet redden. Voor een deel wordt dit veroorzaakt door de ‘ingedikte’ opname die de stem(men) midden tussen de, met elkaar versmeltende, begeleidende instrumenten plaatst. Daardoor ontstaat de indruk dat Scarlett en David bedekt worden door een dikke brij. Maar of ik veel enthousiaster zou reageren wanneer Johansson in de mix, omgeven door veel lucht, vóór de band zou staan waag ik te betwijfelen.