‘Lady Day’ - zoals Lester Young, de tenor saxofonist waarmee ze gedurende het grootste deel van haar leven een speciale band had, haar noemde – was pas halverwege de veertig toen ze in 1959 overleed. Dat was aan het eind van wat je zou kunnen noemen haar tweede carrière; de jaren vijftig waarin zij zong voor het legendarische Verve label en haar albums geproduceerd werden door Norman Granz, een al even legendarische naam in de producers wereld. 
Groot verschil met haar eerdere albums, uit de dertiger en veertiger jaren, is de kwaliteit van de opnamen en van de begeleiders. Granz zorgde er steevast voor dat Billie terug kon vallen op de beste jazz musici uit de desbetreffende periode. Op dit album zijn dat Benny Carter op altsaxofoon (waarschijnlijk is hij ook degene die tekende voor de arrangementen) Jimmy Rowles piano, Harry ‘Sweets’ Edison trompet, Larry Bunker drums en John Simmons bas. De gitarist die te horen is wordt op de hoes niet bij name genoemd maar op de foto’s meen ik een nog jonge Barney Kessel te herkennen.
Net als collega Kenny Burrell werd Barney in die jaren regelmatig door Granz ingehuurd. Kenmerkend in die jaren is ook de meer gerijpt klinkende stem van Billie. Gerijpt en gevormd door jarenlange teleurstellingen in haar persoonlijke leven, maar ook beschadigd door jarenlang alcohol en drugs gebruik. De pijn komt op sommige albums op niet te missen wijze tijdens het zingen naar boven. Hoewel het een extra dimensie aan haar interpretaties geeft gebeurt het ook regelmatig dat zij door verregaand misbruik van de geestverruimende middelen beneden peil presteert. In de loop der jaren wordt dit sterker en aan het eind van haar leven klinkt haar stem nog bijna slechts als een gekraak.
In de acht composities van deze nu door Speakers Corner Records opnieuw uitgebrachte LP is die negatieve invloed gelukkig niet te beluisteren. Daardoor komt haar bijzondere en persoonlijke stijl prachtig tot zijn recht. Het zijn typisch songs voor de kleine uurtjes. It Had To Be You, Come Rain Or Come Shine, I Don’t Want To Cry Anymore, I Don’t Stand A Ghost Of A Chance With You, A Fine Romance, Gone With The Wind, Cole Porter’s I Get A Kick Out Of You en Erving Berlin’s Isn’t This A Lovely Day. De intiem klinkende, in augustus 1955 in Los Angeles gemaakte opname is door het Duitse label met respect behandeld waardoor alle kwaliteiten van de originele opname behouden zijn gebleven. De persing is onberispelijk.
Aanvullende informatie:
Format: 180 gram LP
Label: Speakers Corner Records re-issue (origineel Clef Records MG C-669)
