Steven Sebring volgde de godmother of punk elf jaar lang met een camera. Het schijnbaar structuurloze filmportret dat hij samenstelde past precies bij de invloedrijke zangeres. Twee uur lang blijft ze ongrijpbaar zonder zich te verstoppen. Ongegeneerd intens zonder pathetisch te worden.

Wie een overzichtelijke biografie van de bewogen kunstenares verwacht komt met Dream of Life bedrogen uit. Smith vertelt haar levensverhaal aan het begin van de film met haar traag declamerende intonatie: een opsomming van geboortes en sterfgevallen met tijd en plaats van belangrijke mensen uit haar leven. Smith heeft haar portie wel gehad qua rouwverwerking. Echtgenoot Fred ‘Sonic’ Smith, broer Todd, vriend Robert Mapplethorpe. Verder komt het verleden alleen via objecten in haar huis aan bod: de camera schuift langs foto’s en spullen, Smith levert er soms commentaar bij. Belangrijker dan het verleden is het heden, al spelen de schimmen van overledenen voor altijd hun rol.

Aandacht is er voor haar activisme, de strijd tegen Bush en de rol van Amerika in Irak. Op muzikaal gebied zijn de montagekeuzes opmerkelijk. Uitvoerig zijn we getuige van elementaire gitaarlessen, die aanleiding zijn voor aardige anekdotes over hoe ze vroeger in het roemruchte Chelsea Hotel muzikanten op haar gitaar liet spelen zodat het ding in ieder geval weer eens gestemd werd. Smith als begeesterd podiumbeest komt er daarentegen bekaaid af. Meer dan een paar korte fragmenten zijn er niet te zien. Indruk maken ze er niet minder om. Van een carrièreoverzicht is geen sprake. De nadruk ligt geheel op de persoon, nauwelijks op het werk.

Gelukkig blijkt Smith niet een vrouw die heel de dag de kunstenaar loopt uit te hangen. Ze heeft humor en heel normale, trotse ouders. Bovendien reageert ze ondanks de lange opnameperiode behoorlijk terughoudend op de camera, het is geen aaneenschakeling van sterrenexhibitionisme zoals dat ook vaak vertoond wordt.

Sebring vertelt zijn verhaal niet alleen verbrokkeld, hij gebruikt ook een wirwar van stijlen en technieken. Daarbij zijn grofkorrelige zwart-wit opnamen in de meerderheid, maar ook worden opzichtige kleurenfilters niet geschuwd. Dat levert schitterende plaatjes, soms wat nadrukkelijk gestileerd. Niet vreemd dat er ook een chique salontafelboek samengesteld is uit de filmbeelden. Al bij al is het een vorm, zo wel in beeld als in montage, die prima past bij het grillige karakter van het onderwerp van deze bijzondere documentaire.


Aanvullende informatie:
Speelduur: 109 minuten
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: DTS 5.1
Uitgave: A-film 
Website film: http://www.dreamoflifethemovie.com
Website Patti Smith: http://www.pattismith.net