REVIEW

Planet Terror

Jan Luijsterburg | 24 april 2008

Nostalgisch fetisjisme, een typische mannenkwaal. Niet gevaarlijk verder, hooguit voor het gezinsbudget. Zaken die in de jonge jaren indruk maakten nemen op latere leeftijd soms obsessieve vormen aan. Sommigen hebben het met een oude sportauto, modeltreintjes of muziek, afgedraaid op hele dure apparaten. Quentin Tarantino en Robert Rodriguez hebben het met ranzige pulpfilms uit de jaren 70, afgedraaid in aftandse bioscopen voor een schreeuwerig publiek.

Grindhouses waren in de Verenigde Staten de opvolgers van de drive-in bioscopen. Het aanbod was gericht op populair vermaak, vaak geboden in zogenaamde double bills, twee films voor de prijs van één. Filmkopieen rouleerden door het hele land, zodat ze vaak in deplorabele staat verkeerden tegen de tijd dat je ze te zien kreeg. Tarantino en Rodriguez wilden met hun project Grindhouse een ode brengen aan dit fenomeen. Probleem was dat minder mensen de fascinatie deelden dan voorzien. De double bill formule flopte, en de films werden in langere versies los van elkaar uitgebracht. Het deel van Tarantino, Death Proof zat vol achtervolgingen en actie, Planet Terror is een ode aan de klassieke zombiefilm.

Het verhaal, voorafgegaan door de schitterende nep-trailer Machete, is niet meer dan een aanleiding, die nu eenmaal nodig is om zo goor mogelijk visueel spektakel aan op te hangen. Het heeft te maken met een virus, dat in groene wolken veel narigheid aanricht. Exploderende puisten zijn slechts een minimaal, doch wel een zeer tot de verbeelding sprekend onderdeel van de verschijnselen die besmette mensen ondergaan. Er moet duidelijk gestreden worden. Paaldanseres Cherry (Rose McGowan, bekend van de serie Charmed) speelt daarbij een belangrijke rol, zeker als het been dat ze kwijtraakt vervangen wordt door een enorm schietwapen.

‘Over the top’ is als uitdrukking te zwak om te deze film te omschrijven. Het geweld en de smerigheid zijn dermate overdreven dat ze voortdurend op de lachspieren werken, en dat is precies de bedoeling. Het plezier in het maken, uitputtend beschreven in commentaarkanaal en tal van interviews en making of documentaires op deze rijkgevulde dubbel-DVD, straalt af van ieder expres zwaar beschadigd beeldje. De spetters, kabels, foute lassen en zelfs een compleet ontbrekende acte, met excuses van de bioscoop, dragen sterk bij aan het effect, een beetje vergelijkbaar met de krakende samples in de trip-hop muziek van bijvoorbeeld de eerste Portishead CD’s. Alles is net zo nep als het quasi versleten hoesje waarin de schijfjes verpakt zijn, want de film is helemaal gedraaid op digitaal materiaal, dat dus niet slijt als een filmkopie.



Planet Terror is als film veel beter geslaagd dan Death Proof, dat met het eindeloze geoudehoer wel een erg groot beroep deed op het geduld en de nostalgische gevoelens van de kijker. Dit is echt mannenvermaak (het blijven kinderen), zo smerig als je je met enige moeite voor kunt stellen. Om de sfeer in een Grindhouse nog meer te kunnen benaderen is er ook een geluidskanaal opgenomen met uitbundige publieksreacties erbij.


Aanvullende informatie:

VS, 2007
Speelduur: 101 minuten
Regie, scenario, camera, montage en muziek: Robert Rodriguez
Productie: Elizabeth Avellan, Robert Rodriguez, Erica Steinberg, Quentin Tarantino
Art direction: Carl Horner
Met: Freddy Rodriguez, Rose McGowan, Josh Brolin, Marley Shelton, Michael Parks
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: DTS en Dolby 5.1
Extra’s: 10-Minute Film School (12 min), The Badass Babes of Planet Terror (12 min), The Guys of Planet Terror (16 min), Casting Rebel (6 min), Sickos, Bullets and Explosions: The Stunts of Planet Terror (13 min), The Friend, The Doctor and the Real Estate Agent (7 min), Comic-Con 2006: Featuring the Directors & Cast of Grindhouse (24 min), International Poster Gallery, Commentaarkanaal Robert Rodriguez en kanaal met publieksreacties.
Uitgave: A-film www.a-film.nl
Website: www.planetterror.nl


EDITORS' CHOICE