Mensen houden over het algemeen meer van muziek die ze al kennen dan van muziek die ze niet kennen. Een waarheid als een koe, maar ook een groot probleem voor platenmaatschappijen. Een oplossing: ervoor zorgen dat fans hun favoriete muziek opnieuw kopen. Betere geluidskwaliteit, mooiere verpakking en aantrekkelijk bonusmateriaal, deze editie van Sonic Youths doorbraakalbum heeft het allemaal. Biedt daar als kritische consument maar eens weerstand tegen. 
Na de in de muziekpers bejubelde albums Evol en Sister bereikte de New Yorkse avant garde gitaarband Sonic Youth, ooit voortgekomen uit het elektrisch gitaarorkest van Glen Branca, met Daydream Nation voor het eerst een groter publiek.
Op dit laatste album dat ze voor een klein platenlabel zouden maken (daarna gingen de albums met songs naar Geffen, het experimentele noisewerk werd zelf beheerd) kantelde de balans van experimentele noise naar enerverende rock. Heftige liedjes met een kop en een staart, met behoud van de typerende dissonante gitaarcrescendi van Thurston Moore en Lee Renaldo en natuurlijk de kermende vocalen van Kim Gordon.
Een album van grote omvang, in 1988 was dat nog meer een dubbelelpee die op een CD past dan een CD met een speelduur waarvoor twee schijven vinyl nodig zijn. De prachtige kaarsschilderijen van de Duitse kunstenaar Gerhard Richter, onvergetelijke nummers als Teen Age Riot, Kissability en Eric’s Trip.
Dan de redenen waarom iedereen die goede herinneringen aan dit album heeft er niet aan ontkomt de nieuwe “Deluxe edition” aan te schaffen. Op de eerste plaats is er de nieuwe mastering, met een kraakheldere, spectaculair verbeterde geluidskwaliteit ten opzichte van de wat zompig klinkende oorspronkelijke CD versie. Op de tweede plaats een niet te versmaden extra CD, met daarop de onderdelen Live Daydream en Cover Songs. Uit concertopnamen werden de beste versies bij elkaar gezocht, zodanig dat alle tracks van het album, weliswaar in een andere volgorde, in live versies te horen zijn. Vier stukken zijn afkomstig van VPRO opnamen uit Paradiso, en dat zijn bepaald niet de minste. Waar veel bands nummers live oprekken is hier de totale speelduur beduidend korter dan die van het studioalbum. Mooi beeld van de neiging tot compactheid – de songs groeiden door de podiumervaring duidelijk nog een eindje door tot krachtige statements. Gevolg is een album dat, mede door de heel behoorlijke geluidskwaliteit, absoluut niet onderdoet voor de studioversie.
De Cover Songs betreffen bijdragen aan tribute albums over The Beatles, Neil Young en Captain Beefheart, en een versie van Mudhoney’s Touch me I’m sick, afkomstig van een ‘split single’ met die band op een aflevering uit de Sub Pop singles club. Behoorlijk obscure tracks. Op de eerste CD paste nog net een demoversie van Eric’s Club, als extra bonusje.
En dan is het album ook nog eens prachtig verpakt in een digipack met een prima verzorgd boekwerkje erbij. Daarin mooi fotomateriaal en twee omvangrijke essays over het album en de plaats die het inneemt in de geschiedenis. Een perfecte heruitgave. Sonic Youth vergeet nooit de vinylliefhebber. De complete set is ook verschenen in een box met vier zwarte schijven, vanzelfsprekend verkrijgbaar bij hifidisks.
Aanvullende informatie:
34 tracks, speelduur 2:31:50
Label: Geffen Records
Distributie: Universal
Website: www.sonicyouth.com
