Bands die na vele jaren nog of weer blijken te bestaan hebben vaak moeite te bewijzen dat ze er nog toe doen. De successen van weleer staan in het geheugen gegrift, maar hoe daar nog nog iets relevants aan toe te voegen? Als dat niet lukt is het gevaar groot een parodie op jezelf te worden. The Waterboys raken met Book of Lightning niet uit deze gevarenzone.

Waterboys staat voor jubelen. Dat begon begin jaren 80, met succesalbums als A Pagan Place en This is the Sea en de hits A Girl Called Johnny en The Whole of the Moon. De rocksound werd vervangen door keltische folk op Fisherman’s Blues en Room to Roam. Dream Harder uit 1993 was een geslaagd slotakkoord, met sterke liedjes en een terugkeer naar het elektrische gitaargeluid.
Mike Scott maakte nog twee fraaie soloalbums alvorens The Waterboys nieuw leven in te blazen. Inmiddels bijna 50 is hij nog steeds in zijn hart een hippie. Hij woont in een spirituele woongemeenschap in Schotland, maakt zich zorgen over de ecologie en trekt weer met zijn band de wereld rond. Alleen is het jubelen wat schreeuwerig geworden; het overtuigt niet meer.

Op Book of Lightning overheerst een uitgelaten sfeer. Deze werd goed gevangen tijdens de live in de studio opgenomen sessies. Soms treden de folk-instrumenten op de voorgrond, maar het merendeel van de tien stukken hebben een groovende, gedateerde rocksound, met een irritant nadrukkelijk hammond-orgel. Alles deint een beetje saai door in midtempo, en vooral een sterke melodielijn is ver te zoeken. De sterk op tekst drijvende stukken doen wat denken aan Bob Dylan, maar Scott mist diens uitstraling. Bovendien is zijn manier van zingen tot een maniertje verworden: hij overschreeuwt zich en is niet meer geloofwaardig, hoe goed de bedoelingen ook zijn.

Het best geslaagd zijn de twee ballads, Strange arrangements en de geheel door Scott gespeelde afsluiter The Man with the Wind at his Heels. You in the Sky en Everybody takes a Tumble stammen hoorbaar uit de Fisherman’s Blues periode zonder het niveau van destijds te halen. Dit album is alleen aan te raden voor echte die hard fans. De speciale editie met bonus-DVD, waarop een uitgebreid tourverslag, is voor hen natuurlijk het aantrekkelijkst. Anderen zou ik eerder Bring ‘em all in aanraden, het prachtige maar ondergewaardeerde eerste soloalbum van Mike Scott uit 1995.


Aanvullende informatie:
10 tracks, speelduur 45:35
Label: W14 music / Universal
Website: www.mikescottwaterboys.com