REVIEW

John Mayer - Continuum

Jan de Jeu | 01 maart 2007

Platina kreeg John Mayer voor zijn eerste, uit 2001 daterende, studioalbum ‘Room For Squares’. Ook de tweede schijf, ‘Heavier Things’ uit 2003, was zeer succesvol voor deze singer songwriter die nog het meest aan Dave Matthews deed denken. In 2005 ging hij meer de blues en R&B kant op met het live album ‘Try!’ dat hij maakte met het John Mayer trio dat hij vormde met drummer Steve Jordan en bassist Pino Palladino.

Deze beide laatste heren zijn ook weer van de partij op het derde studioalbum van Mayer dat hij samen met Steve Jordan geproduceerd heeft. Voor Mayer zelf betekent dit derde album een grote stap voorwaarts. Hij maakt zich nog verder los van songs als het uiterst succesvolle ‘Your Body Is A Wonderland’ waarmee de adolescent Mayer, getuige zijn succes onder andere tot uiting komend in een Grammy award, een groot deel van alle moeders en dochters van deze wereld aan zich wist te binden. Op ‘Continuüm’ staan twaalf songs waarvan er elf geschreven zijn door John Mayer. Op de door mij beluisterde lp versie zijn deze songs verspreid over vier lp kanten. De enige cover is een nummer van Jimi Hendrix; het kant drie afsluitende ‘Bold As Love’. Dit nummer leent zich, net als opener van kant twee ‘Gravity’, bij uitstek om volledig ‘los’ te gaan maar hoewel Mayer in dit nummer nog het meest bezield klinkt laat hij dat niet echt gebeuren. Het gitaarspel is prachtig melodieus en technisch fraai maar wat ontbreekt is het rauwe wat nu juist het spel van Jimi Hendrix zo typeert en wat ook Stevie Ray Vaughan, een tweede idool van Mayer, in overvloed tentoon spreidt. Maar misschien is dat op dit moment nog wel te veel gevraagd van deze nog jonge gitarist. Ook al heeft hij dan inmiddels gespeeld met een grootheid als Buddy Guy - iemand die niet zomaar met de eerste de beste samenwerkt - hij zit nog zeker niet op het niveau van zijn grote idolen. Ook de teksten, die voor een groot deel te maken hebben met volwassenheid en waarin onderwerpen als de verstandhouding tussen een vader en een zoon centraal staan, klinken niet overtuigend uit de mond van een nog geen dertigjarige man. Tegelijkertijd biedt juist zijn leeftijd Mayer een perspectief om uiteindelijk te arriveren op het niveau waar hij, gezien zijn talent, over een paar jaar hopelijk thuishoort.


EDITORS' CHOICE