“Het bioscoopsucces!” staat in een wervende rode strook op het hoesje. Niet zonder reden: de eerste film die Woody Allen, tot voor kort per definitie verbonden aan New York, in Engeland maakte was een succes zoals hij er al heel lang geen meer had. Het gevolg van twee briljant uitgespeelde troeven: een verhaal met een verrassende ontknoping en een betoverende Scarlett Johansson.
Aanvankelijk is er niet zoveel nieuws onder de zon. Relationeel gedoe in gegoede milieus, waarin de mensen weinig meer te doen hebben dan wat rondlummelen op recepties en over hun relaties praten. Qua decadentie kunnen ze er in Engeland ook wat van. De uit een arm, Iers milieu afkomstige voormalig tennisser Chris komt via tennisles in contact met Tom, die hem kennis laat maken met zijn familie. Vele opera’s worden bezocht, en Chris wordt als vanzelfsprekend gekoppeld aan Tom’s zus Chloe. Hij wordt gepaaid met een baantje, en een huwelijk is snel gesloten. Vanaf het begin is duidelijk dat Chris de vriendin van Tom, de sexy Amerikaanse wannabe actrice Nola, veel spannender vindt.
Normaal duren de films van Allen niet langer dan anderhalf uur, maar Matchpoint neemt ruim een half uur meer in beslag. Eigenlijk is het een vrij gewone Allen film, alleen in een andere omgeving, met leuke inkijkjes in de Engelse klassenverschillen. Iets meer ingetogen en minder grappig dan normaal, op dat laatste half uur na. Chris kiest namelijk voor een bijzondere uitweg voor het dilemma waarin hij verzeild geraakt is, die het verhaal in een stroomversnelling brengt. Deze twist geeft Matchpoint een belangrijke extra, vooral qua entertainmentniveau, cumulerend in een soort Agatha Christie parodie.
Tot die tijd wordt de aandacht vastgehouden door fraai spel van de gehele cast, met de wat stijve Jonathan Rhys Meyers als Chris en, verleidelijker dan ooit, Scarlett Johansson als Nola. Dat Chris door haar geobsedeerd raakt wordt volkomen vanzelfsprekend gemaakt. Allen is er sowieso een meester in om met een enkel beeld een complete wereld aan gevoelens en beleving op te roepen. Zo worden de familieverhoudingen in een paar scènes ragfijn neergezet.
De film is degelijk en sober gemaakt, prima beeldkwaliteit, zeer precieze, vlotte montage en, dat is een tik van Allen, mono geluid. Ook al staan er in uw surround setje een heleboel luidsprekers niets te doen, het klink verder prima en maakt de overgang naar de talrijke muziekfragmenten extra vloeiend: hele oude, 78 toeren platen van beroemde aria’s, de meeste gezongen door Enrico Caruso. Deze fantastische muziek geeft de film veel extra sfeer.
Aanvullende informatie:
Groot-Brittannie/Verenigde Staten, 2005
Speelduur: 123 minuten
Scenario en regie: Woody Allen
Productie: Lette Aronson, Gareth Wiley
Camera: Remi Adefarasin
Montage: Alisa Lerselter
Art direction: Jim Clay
Met: Scarlett Johansson, Jonathan Rhys-Meyers, Emily Mortimer, Matthew Goode
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: Mono
Uitgave: A-Film www.a-film.nl
Website film: http://www.matchpoint.dreamworks.com/
