Oud en nieuw op interessante wijze met elkaar confronteren, dat is iets wat vaak gebeurt op albums op ECM’s New Series. Op haar nieuwe album wisselt de Amerikaanse / Pools / Italiaanse violiste Michelle Makarski drie 18e eeuwse sonates van Giuseppe Tartini af met nieuwe werken van de Amerikanse componist David Crockett, een goede bekende van Makarski.

De afwisseling van stijlen is natuurlijk gemakkelijk te interpreteren als tegemoetkoming aan de hedendaagse zapcultuur. Na tien minuten geluisterd te hebben naar een componist of muziekstijl is het hoog tijd voor weer iets heel anders. De toelichting bij deze CD geeft een meer inhoudelijke onderbouwing van de bijzondere combinatie, namelijk de componisten, gescheiden door meer dan 250 jaar en een oceaan, tot een gesprek te brengen, te kijken wat ze over elkaar te vertellen hebben.

Tartini (1692-1770) staat in technisch opzicht aan de basis van de hedendaagse manier van vioolspelen. Hij sloot daarbij in de tijd aan op Corelli en de door hem bekritiseerde Vivaldi. De drie gespeelde sonates maken deel uit van een boek met 26 “Piccole” sonates, late werken, meer verinnerlijkt dan de op vertoon van virtuositeit gerichte eerdere stukken van Tartini.

De continuo partijen die hij toegevoegde omdat dat nou eenmaal de conventie van de tijd was worden in de uitvoering van Makarski weggelaten, conform de eigenlijke bedoeling van de componist. De zelden gespeelde stukken zijn rijp en melodieus, heel anders dan het soloviool-werk van tijdgenoot Bach. Makarski voert een overtuigend betoog voor erkenning van deze min of meer vergeten componist, van wie ook op haar debuut voor ECM, Elogio per un’ombra, al een sonate te vinden was. Ondanks haar Italiaanse achtergrond is haar spel niet buitengewoon temperamentvol. Een fractie meer levendigheid zou deze muziek op een nog iets hoger peil kunnen brengen, maar de wat plechtige en precieze uitvoeringen leggen de schoonheid van de melodieen al overtuigend bloot.

Tartini kan natuurlijk niks van Crockett (1951) gevonden hebben. Andersom sluiten ‘to be sung on the water’ voor viool en altviool (bespeeld door Ronald Copes) en het wat meer hoekige ‘mickey finn’ mooi aan op de melancholie van de Tartini sonates, hoewel in een heel ander jargon geschreven. Crockett associeer ik eerder met iemand als Toru Takemitsu, een moderne variant op het impressionisme van Debussy. Crockett is van oorsprong zanger, wat de nadruk in zijn composities op lyrische melodielijnen, een belangrijke overeenkomst met Tartini, verklaart.

Michelle Makarski was eerder te horen op de CD van een andere bevriende componist, Stephen Hartke. Haar viool is, zoals gebruikelijk bij ECM, fraai opgenomen in een groot klinkende ruimte, met relatief veel galm. Sfeer krijgt daarbij de voorkeur boven detaillering. Aan de luisteraar om dit programma op te vatten als twee stukken van David Crockett in een omlijsting van oude muziek, of als drie prachtige onbekende sonates van Tartini, met als contrasterende intermezzi twee moderne sfeerstukken. U hebt de keuze, want de CD is allebei.


Aanvullende informatie:

Michelle Makarski, viool; Ronald Copes, altviool
Speelduur: 52:47
Label: ECM New Series ECM 1871 
Distributie: Challenge