In 1996 word ik aangenaam verrast door ‘Dreamland’, de debuutschijf van de in Athens Georgia geboren zangeres Madeleine Peyroux die op dat moment pas 22 jaar oud is. De rokerige, hese alt doet velen, en ook mij, onmiddellijk aan de grote Billie Holiday denken. Datzelfde lange aanhouden van tonen, dat bitterzoete, intieme, introverte dat ook die donkere dame met de grote witte bloem in het haar zo typeerde.
In de daarop volgende jaren blijf ik hopen op een nieuwe schijf maar Madeleine kiest ervoor om zich in eerste instantie te richten op optredens in clubs en op festivals, onderwijl rustig haar tijd nemend voor de voorbereiding van haar tweede schijf. Die verschijnt in 2004 onder de titel ‘Careless Love’ en ik ben er als de kippen bij om een policarbonaat exemplaar in huis te halen. Wordt ‘Dreamland’ nog gevormd door gecoverde nummers van Patsy Cline, Billie Holiday (‘Getting Some Fun Out Of Life’) en Bessie Smith, op ‘Careless Love’ komen componisten als Leonard Cohen en Bob Dylan aan bod. Opener ‘Dance Me To The End Of Love’ zet de toon voor een geweldige plaat en doet de versie van componist Cohen verbleken. Dat zij ook met een eigen compositie kan scoren bewijst ze met ‘Don’t Wait To Long’, één van de sterkste nummers op de schijf. ‘Don’t Cry Baby’ klinkt tijdloos swingend waarna haar versie van ‘You’re Going To Make Me Lonesome When You Go’ de Dylan compositie nieuw leven schenkt.
Het eigentijdse folky nummer ‘Between The Bars’ wordt gevolgd door de intrigerende ballad ‘No More’. Het repertoire op ‘Careless Love’ mag dan meerdere muzieksoorten omspannen, Peyroux drukt met haar lome manier van zingen overal haar eigen romantische stempel op. Ongeacht of het nu gaat om Gene Austin’s ‘Lonesome Roads’, het door Josephine Baker in de tweede wereldoorlog gezongen ‘J’ai Deux Amours’, ‘Weary Blues’ (Net als ‘Careless Love’ gecomponeerd door Hank Williams), ‘I’ll Look Around’ of ‘This Is Heaven For Me’. De meeste Holiday fans zullen van de laatste twee nummers misschien de versie van ‘Lady Day’ prefereren maar bij mij wisselt dat al naar gelang mijn stemming van het moment. Twee jaar later is er in 2006 dan eindelijk een vinyl versie van dit geweldige album beschikbaar, uitgebracht door Mobile Fidelity Sound Lab op een gelimiteerde, genummerde 180 gram persing van onberispelijke kwaliteit. De fraaie van de cd bekende klankkwaliteit klinkt op het zwarte goud een tikkeltje warmer zonder dat dit ten koste gaat van de transparantie. Het maakt de stem nog wat verleidelijker en laat ook de excellente begeleiders - gitarist Dean Parks, bassist David Piltch, (bekend van o.a. K.D. Lang, Holly Cole) organist Larry Golding en drummer/percussionist Jay Bellerose (bekend van o.a. Melissa Etheridge) fraai tot hun recht komen. De cd kan naar de woonkamer want van nu af aan zal in mijn luisterruimte nog slechts de lp aan bod komen.
