Matthew Herbert is een van de interessantste producers van het moment. Hij heeft het sampelen van alledaagse geluiden tot een politieke kunst verheven, maar verpakt zijn ideeen op Scales op een toegankelijke manier: in jazzy, soulvolle liedjes, groots gearrangeerd met naast de geluidjes hoofdrollen voor forse strijkers- en blazerssecties en voor zangeres Dani Siciliano.
Bij zijn eerste optreden was hij nog slechts gewapend met een zak chips en een sampler. Daar bleken verrassende geluiden uit te komen. Geluiden zijn een obsessie gebleven, maar de wereld van de hippe Londense producer heeft zich sindsdien danig verbreed. In de biografie op zijn website wordt hij als volgt beschreven: “An alchemist of avant-garde sound in the tradition stretching from Stockhausen to the Aphex Twin, Herbert combines playful pop sensibility with a strictly imposed experimental agenda. In his increasingly conceptual and political albums he has emerged as a unique figure in modern music: a kind of one-man Radiohead, or a Brian Eno for the 21st century.” Of hier sprake is van onbescheiden ernst of ironische overdrijving is me niet helemaal onduidelijk, maar ik hoop op het laatste.
Op zijn nieuwe album Scales, waarschijnlijk zijn toegankelijkste tot nu toe, komen alle aspecten van zijn eerdere werk mooi samen. Hoewel minder op de voorgrond dan op zijn albums Around the House (huiselijke geluiden), Bodily Functions (lichaamsgeluiden) en Plat du Jour (eetgeluiden) werden voor Scales samples gebruikt afkomstig van welgeteld 723 objecten. Vastgelegd onder bijzondere condities (in een luchtballon, onder water, rijdend in een snelle auto), zijn onder meer te horen een benzinepomp en de kotsgeluiden van iemand die teveel gegeten heeft bij een banket van wapenhandelaren. Je moet het wel even weten. Tot zover de politieke boodschap: Herbert is bezorgd over de wereld.
De vette blazersound kennen we van het schitterende bigband album Goodbye Swingtime. Daar wordt nu een flink pak strijkers aan toegevoegd. Het meest lijkt het album nog op de solo-CD van Moloko zangeres Roisin Murphy, waarvoor Herbert de muziek verzorgde. Liedjes staan centraal, dancepop met sterke soulinvloeden, en de stem van Dani Siciliano lijkt sterk op die van Murphy.
Resultaat is een lekker zomerse, dansbare CD, waarbij alle ingewikkelde ideeen en de bijzondere manieren waarop Matthew Herbert zijn geluiden rangschikt (hij heeft ook nog een voorliefde voor ongelukjes en toevalligheden) zonder moeite genegeerd kunnen worden. Het schijfje gaat prima door voor de luchtige verzameling swingende songs die Herbert voor ogen had. De politiek en de intrigerende details zijn daarbij een mogelijkheid voor de luisteraar verdieping te zoeken. Humor blijft daarbij wel de kern, want Herbert is een echte Engelsman. Wat te denken bijvoorbeeld van het prachtige hoesje, waarop miniatuurplaatjes van 635 objecten die een rol speelden bij het totstandkomen van het album. Dat een pen of kabeltje daarbij even groot als een vliegtuig of concertvleugel is een kwestie van schaal.
Aanvullende informatie:
11 tracks, speelduur 51:36
Label: Accidental http://www.accidentalrecords.com / !K7
Distributie: Pias www.pias.com
Website album: www.herbert-scale.com
Website Herbert: www.matthewherbert.com
