Mobile Fidelity bracht recentelijk een mooie vinylversie uit van het doorbraakalbum van Aimee Mann, volledig getiteld Bachelor No. 2 or the Last Remains of the Dodo. Degelijke, ambachtelijk in elkaar gestoken popsongs met een rijkgeschakeerde begeleiding en intelligente teksten.
Maar om nu te zeggen spectaculair, nee, zeker niet op het eerste gehoor. Dat vond men bij de grote platenmaatschappij waarbij Mann onder contract stond. Men zag er geen hitpotentie in en wilde het niet uitbrengen. Mann kocht de rechten voor het album zelf terug en ging het verkopen bij haar optredens en via haar website. Nu heel gebruikelijk, maar anno 1999 was ze daarmee zo ongeveer de eerste. Dat liep enorm goed, zodat al snel een andere maatschappij alsnog voor een officiele release zorgde die bepaald geen windeieren legde.
Dit succes werd mede veroorzaakt door de aandacht die de uit Richmond, Virginia afkomstige zangeres in diezelfde tijd trok met haar soundtrack voor de film Magnolia, van de bevriende regisseur Paul Thomas Anderson. Vier van de songs op Bachelor zijn ook in die film te horen, waarvan één in instrumentale versie. Helaas zijn Mann’s allermooiste songs uit de soundtrack, One en Save Me, niet op Bachelor te vinden, zodat de liefhebber er niet omheen kan de doublures voor lief te nemen en beide platen te kopen.
Muzikaal vallen de overeenkomsten met echtgenoot Michael Penn op, die ook van die prachtige maar ook niet meteen in het oor springende platen op zijn naam heeft staan. Tikje braaf en degelijk soms, uit de band wordt er nooit gesprongen, maar muzikaal en tekstueel zo knap in elkaar gestoken dat je als luisteraar onherroepelijk om gaat. Ze worden door een niet massaal maar wel trouw publiek op handen gedragen. Geen grote popsterren, maar serieuze vakmensen die weten waar ze mee bezig zijn. Penn doet ook mee op het album, net als Jon Brion, ook een lid van het clubje, tevens met een mooie Anderson soundtrack op zijn naam (Punch Drunk Love).
Bachelor No. 2 is een mooi, wat melancholiek gestemd album van een buitengewoon interessante singer songwriter met een prettige, een ietsje nasale stem. De opnamen zijn opgepoetst volgens het van Mobile Fidelity bekende concept, op halve snelheid gemasterd en zorgvuldig in een dikke plak vinyl geperst, degelijk verpakt bovendien. Het stereobeeld is breed, maar gelukkig niet al te nadrukkelijk mooi gemaakt om indruk te maken. Dat zou de subtiliteit van de zangeres ook niet gediend hebben.
Aanvullende informatie
13 tracks
Label: Mobile Fidelity www.mofi.nl
Website: www.aimeemann.com
