In het interview bij de marionetten-fantasy film Strings vertelt de Deense regisseur Anders Rønnow-Klarlund dat hij iets wilde maken over de toenemende spanning tussen het westen en het Moslim fundamentalisme. Hij koos, geïnspireerd door de sprookjes van Hans Christian Andersen, voor een indirecte benadering, en kon niet weten hoe zijn tekenende landgenoten die het anders aanpakten wereldnieuws zouden worden. 
Marionetten zitten met touwtjes vast aan de hemel. Het belangrijkst is de ‘levensdraad’, aan het hoofd. Als die doorgeknipt is ben je dood, een kind wordt geboren als de moeder een van haar draden vastmaakt aan het hoofd van een kleine pop. Bij zwaardgevechten wordt boven het hoofd gemikt, en zelfmoord gaat met een schaar, zo zien we aan het begin van het verhaal. De heerser van Hebalon maakt een eind aan zijn leven uit wroeging over de ellende die hij aangericht onder bij het Zenith volk, dat hij met harde hand overheerste.
De brief aan zijn zoon Hal, waarin hij hem opdraagt het leiderschap over te nemen, wordt onderschept door kwaadaardige broer Nezo.
Deze doet het voorkomen dat de koning omgebracht is door de Zenith. Hal trapt daar in en gaat op veldtocht om wraak op de Zenith te nemen. Ondertussen kan Nezo zijn gang gaan in Hebalon. Hal wordt uiteindelijk nog verliefd op de leidster van de Zenith, als ware Romeo en Julia’s.
In het begin is het aardig opletten geblazen, met de intriges en al die vreemde namen, volken en landen. Het is ook even wennen om niet naar bewegende gezichten, maar naar statische, houten koppen te kijken, die spreken zonder hun mond te bewegen. Ze zien er zo spectaculair mooi uit dat ik moeite had tegelijk ook nog de ingewikkelde achtergronden uit de dialogen op te nemen. Uiteindelijk ontwikkelt het verhaal zich echter als een eenvoudig en voorspelbaar sprookje over goed en kwaad, volgens klassieke patronen.
Animatie en sprookje worden vaak gelijkgeschakeld met kinderfilm. In het geval van Strings zit je dan helemaal mis. Het is een zwartgallig verhaal, duister en zonder enige humor. De poppen zien er prachtig uit, met hun karakteristiek getekende, noeste koppen. De schaars aanwezige vrouwen zijn van keramiek. Een anorectisch meisje heeft een gat waar de maag zou moeten zitten. Ook de boodschap van het verhaal en de rol van de nadrukkelijk aanwezige draden, waarvan de poppen zich zeer bewust zijn, is zeker niet aan jonge kinderen besteed. 
Er is een grote rol voor de prachtige muziek, toepasselijk voornamelijk op snaarinstrumenten (strings!) gespeeld, de harp voorop. Het poppenspel, zo wordt uitgelegd in het interview, is een enorm arbeidsintensief proces geweest, waarbij vijf spelers per pop nodig waren. Ook de decors zijn schitterend verzorgd. Bij zoveel inspanning om een visueel perfecte film te maken is het extra triest dat de omzetting van het beeld naar DVD alles behalve optimaal is. Het brede cinemascope formaat (1:2,35) is niet-anamorf gemasterd, de aanduiding 16:9 op de verpakking is dus onjuist. Als je de film op een normale breedbeeldtelevisie breedtevullend vergroot met het zoomknopje, verdwijnen de ondertitels grotendeels uit beeld, wat me niet de bedoeling lijkt. Het alternatief is kijken naar een postzegelformaat. Een ander belangrijk nadeel van deze techniek is dat er veel beeldruis optreedt en de scherpte minder is dan bij de inmiddels toch wel gebruikelijke anamorfe techniek.
Aanvullende informatie:
Denemarken/Zweden/Noorwegen/Engeland, 2004
Speelduur: 88 minuten
Regie: Anders Rønnow-Klarlund
Productie: Niels Bald, Mike Downey, Sam Taylor
Scenario: Anders Rønnow-Klarlund, Naja Marie Aidt
Montage: Leif Axel Kjeldsen
Camera: Kim Hattesen, Jan Weincke
Muziek: Jørgen Lauritsen
Art direction: Sven Wichmann
Met de stemmen van: James McVoy, Catherine McCormack, Julian Glover, Derek Jacobi, Ian Hart, Claire Skinner
Extra: interview met de regisseur
Beeld: 1:2,35, niet anamorf (in 4:3 frame)
Geluid: Dolby digital 5.1, Engels gesproken
Uitgave: Total film
Website film: http://www.stringsthemovie.com
