Ooit, in de zeventiger jaren van de vorige eeuw, startten Florian Schneider en Ralf Hütter uit het Duitse Düsseldorf de groep Kraftwerk. Met hun muziek legden zij de basis voor de techno en daarvan afgeleide stromingen die niet meer weg te denken zijn uit de muziekcultuur.
Veel groepen die zich door deze oergroep lieten inspireren zijn reeds lang verdwenen en hetzelfde kan gezegd worden van de door hen geproduceerde muziek. Dat dit allerminst geldt voor de trendsetters
zelf wordt met het uitbrengen van “Minimum – Maximum” overduidelijk onderstreept. Uiteraard gebeurt dit op (dubbel) CD maar in mijn platenkast staan nog de eerste echte Kraftwerk LP’s en ook dit meest recente album wens ik uitsluitend op vinyl te beluisteren.
Dat kan middels een fraai in zwart/wit uitgevoerde box die vier 180 gram LP’s bevat. Elke LP zit in een zwarte hoes met op de voorkant steeds een andere, gedurende een optreden gemaakte, foto van de groep. Een groep die in de loop der jaren uitgegroeid is naar vier personen en nu ook Fritz Hilpert en Henning Schmitz in haar gelederen heeft.
Het beluisteren van het vroege werk - dat naast selecties uit het uit 2003 daterende “Tour De France Soundtracks” op deze schijven een plek gevonden heeft - geeft me een gevoel van déjà vu en doet me realiseren hoe vooruitstrevend de beide Duitse musici vijfendertig jaar geleden waren.
Alles klinkt even fris, energiek, pakkend, overdonderend en meeslepend als toen. Tegelijkertijd is er iets extra’s. Het is alsof de muziek wat verschoven is van het afstandelijk robotmatige in de richting van het meer betrokken organische. Ten dele zal dit te maken hebben met veranderingen die zich in de loop der tijd in mijzelf voltrokken hebben maar anderzijds zijn ook een aantal stukken in hun vorm enigszins aangepast. Voor mij komt dit het duidelijkst naar voren in het nummer ‘Autobahn’ nieuwe stijl; korter, pittiger en minder hypnotiserend. Mogelijk speelt ook het live karakter van de opname daar nog een
rol in.
De gedurende de groepstournee op de meest uiteenlopende plekken ter wereld gemaakte opnamen zijn schitterend van kwaliteit. Ze creeren stuk voor stuk een verwachtingsvolle spanning die me vastpint op het puntje van mijn luisterstoel. De spaarzame momenten waarop geluid van het publiek te horen is verhogen dit effect slechts. Iedere keer wanneer ik de eerste LP opzet weet ik dat het een lange zit wordt omdat dan ook de andere drie nog zullen volgen.
