Neil Young grijpt met zijn nieuwe album terug op zijn eigen muzikale verleden. Het album wordt zelfs aangekondigd als derde deel van een trilogie die verder zou bestaan uit het legendarische Harvest (1972) en Harvest Moon (1992). Daar is wel het een en ander op af te dingen, maar het is wel een album vol herfstige, grotendeels akoestische, aan country verwante muziek, opgenomen in een sublieme geluidskwaliteit.

Een album verwachten dat na 33 jaar kan tippen aan de urgentie van Harvest is niet realistisch. Overeenkomst is dat Neil wederom geen gemakkelijke tijd achter de rug heeft. Waren het toen een hernia en overdoses van bandleden, nu zijn er overleden ouders en gezondheidsproblemen.
Ook de gevarieerde arrangementen, met stijkers, dameszang en de steelguitar van oudgediende en medeproducer Ben Keith, zijn bekende ingredienten naast de  vertrouwde, hier prachtig met Emmylou Harris bezongen, oude rammelgitaar en de uit duizenden herkenbare stem.

Wel klinkt Prairie aanzienlijk meer bezadigd, en eigenlijk sluit het album meer aan bij bijvoorbeeld Comes a Time.

Er wordt prachtig en geïnspireerd gezongen en gespeeld, en er is veel aandacht besteed aan de arrangementen en vooral ook de opnamekwaliteit. Het standaard op HDCD uitgebrachte schijfje heeft een buitengewone, organische klankkwaliteit die perfect de huiselijke sfeer van de opnamen overbrengt. Dit alles kan niet verhullen dat lang niet alle composities sterk of bijzonder zijn. Een paar nummers zouden zo afkomstig zijn uit Young’s artistieke hoogtijdagen, begin jaren 70. Dat geldt vooral voor No wonder en It’s a Dream, waarbij de tekst in dat laatste nummer wel los van de muziek tot stand lijkt gekomen: het is soms flink wringen om de woorden in de maat te krijgen. Het refrein is echter pakkend en gedenkwaardig. The Painter, Falling off the Face of the Earth en Here For You zijn vrij belegen countrynummers, en He Was the King over Elvis en Far from Home nostalgische, nogal melig getoonzette nummers, bedoeld als lichtpuntjes. De blazers die Far from Home platslaan werken wel perfect in het titelnummer, dat aansluit op het recente Greendale. Geïnspireerd en vooral lang voortkabbelen, dat is altijd een belangrijk handelsmerk geweest. Het al genoemde Old Guitar is een hoogtepunt in pure en ontroerende eenvoud, het afsluitende gospelnummer When God Made Me het dieptepunt, wat mij betreft.

Prairie Wind is naast in de beluisterde standaardvorm ook in twee andere formaten uitgebracht. Er is een versie met als bonus een DVD waarop het hele album met tijdens de opnamen gemaakte beelden te zien is, waarbij met de split-screen techniek alle muzikanten tegelijk te volgen zijn. Alles is zo perfect te volgen in een zo mogelijk nog betere geluidskwaliteit als de HDCD. Verder is er nog een dure, audiofiele uitgave op vinyl.

Aanvullende informatie:
10 tracks, speelduur 52:12
Label: Reprise Records www.repriserecords.com
Distributie: Warner Music
Website Neil Young: www.neilyoung.com