En la ciudad sin límites van Antonio Hernández is een gestileerde kruising tussen thriller en familiedrama. Thriller alleen in de zin dat er een raadsel is. Een Spaanse vader ligt dood te gaan in een ziekenhuis in Parijs. Zijn echtgenote en kinderen zijn overgekomen, maar blijken niet bereid te luisteren naar wat hem zo onrustig maakt.
Zonder zijn medeweten willen ze hem nog laten opereren, terwijl zijn hersentumor weinig reden tot hoop geeft. Zijn medicatie slikt hij niet meer, maar er is wel iets wat hij nog wil regelen. De enige die bereid is nog daadwerkelijk contact met hem aan te gaan is de jongste zoon, Víctor. Een incompleet telefoonnummer vormt aanleiding tot een speurtocht die zaken oprakelt uit een verborgen en verboden verleden. Het draait om ene Rancel, schrijver van een boek met de titel van de film.
Met name de overheersende, matriarchale echtgenote, sterk neergezet door Geraldine Chaplin, vormt een blokkade die niet gemakkelijk over het hoofd te zien is. Voordat de resultaten van de speurtocht van Víctor duidelijk worden zijn er nog allerlei amoureuze verwikkelingen in de familie. Toestanden, zeg maar gerust.
Plot en spel zijn best in orde, maar toch wilde de film me maar niet boeien. De mensen kwamen voor mij niet tot leven, en dat heeft alles te maken met een overnadrukkelijke regie. De karakters zijn op het karikaturale af, en de vormgeving getuigt van een overmatig effectbejag dat doodslaat. De ziel werd weggestileerd. Veel mensen in mijn omgeving hebben een heel ander oordeel over deze film, maar mij wist filmmaker Antonio Hernández niet te overtuigen.
Hij liep meer dan tien jaar met het idee voor deze film rond, naar aanleiding van de aftakeling en het overlijden van zijn vader, aan wie de film opgedragen werd. Zelf wist hij niet op te brengen wat Víctor wel deed: de vader in zijn waarde laten, niet voor hem gaan denken maar hem respectvol volgen, hoe warrig hij ook doet. Hernández vraagt zich af wat hij allemaal nog had kunnen vernemen. Dat klinkt als compensatie van een schuldgevoel middels een gefantaseerd verleden.
De DVD is technisch tamelijk goed in orde, de plaatjes, weergegeven in het oorspronkelijke cinemascope formaat zien er gelikt uit. De soundtrack van Víctor Reyes is minimal muzak, een slechte kopie van Philip Glass op zijn zwakst, fataal voor het tandglazuur. Dit draagt in sterke mate bij tot de beschreven bezwaren tegen de film: het lijkt heel wat maar valt door de mand. Extra`s ontbreken. De ondertiteling zit vol spelfouten. Ook lijkt de gehanteerde software geen accenttekens te kunnen onderscheiden: Víctor heet consequent Vctor.
Aanvullende informatie:
Spanje/Argentinie, 2002
Speelduur: 113 minuten
Regie en scenario: Antonio Hernandez
Muziek: Víctor Reyes
Met: Leonardo Sbaraglia, Geraldine Chaplin, Adriana Ozores, Fernando Fernan Gomez
Beeldratio: 1:2,35, anamorf
Geluid: Dolby Digital 5.1
Taal: Spaans
Ondertiteling: Nederlands, Frans
Uitgave film: Cinemien www.cinemien.nl
Uitgave DVD: Homescreen www.homescreen.nl
