Een complete generatie die troost vond in de zielenroerselen van Morrissey, eerst begin jaren tachtig met The Smiths, daarna solo, was zeven jaren verstoken van nieuwe nummers. Maar nu is hij terug. Er is weinig veranderd, of het moest zijn dat hij nog beter is gaan zingen.
De stem van Morrissey is er een die de luisteraar rechtstreeks aanspreekt. Hij heeft het over `ik` en over `jij`, dat schept al een band. De titel van het nieuwe album maakt daar al een grapje mee, zoals ook de songteksten vol geintjes zitten. Morrissey, you are the Quarry, staat op de hoes. Niet voor niets met een komma: Morrissey, jij bent de prooi. Nog altijd niet genezen van de paranoia, zelfhaat en eenzame gevoelens die breed uitgemeten worden in teksten die recht uit het hart lijken te komen. De `King of Pain` lijdt nog steeds. Of slaat het toch op mij als luisteraar, die prooi?
Want ook om zijn omgeving kan Morrissey zich nog stevig pissig maken, en dat levert mooie nummers op. Het begint al in het openingsnummer America Is Not The World, waarin hij zijn nieuwe thuisland onder de loep neemt. Het land waar `the president is never black, female or gay.` `America, it brought you the hamburger. Well America, you know where you can shove your hamburger.` Die zit (letterlijk dan wel figuurlijk). Waarom dan weggegaan uit Manchester? Het tweede nummer, Irish Blood, English Heart, tevens single, biedt het antwoord: Engelsman zijn is ook niet iets om trots van te worden.
Het typerende, zich bijna wellustig wentelen in persoonlijke ellende begint in I Have Forgiven You Jesus. `Jesus hurt me when he deserted me, but, I have forgiven you Jesus for all of the love you placed in me, when there`s no one I can turn to with this love.` Typische Morrissey-zinnen, vervat in een prachtige melodie. Top.
Drie nummers op rij die zich kunnen meten met de beste nummers uit het rijke verleden van The Smiths en Morrissey. Een niveau dat de rest van de CD helaas nog maar enkele keren gehaald wordt, bijvoorbeeld in The World Is Full Of Crashing Bores en First Of The Gang To Die. Ook een wat middelmatiger nummer van Morrissey is alleszins de moeite waard, maar verpletterend is het album als geheel toch niet. Te veel wat mindere, uitwisselbare composities. Daarbij valt op dat een minder scherpe tekst vaak samengaat met een mindere melodie. De magie is er duidelijk niet continu.
In sommige nummers vallen buitengewoon lelijke synthesizerklanken te betreuren. Ook de piano klinkt vaak als een goedkoop keyboard, wat jammer is tegenover de gloedvolle zang en ouderwets klaterende gitaarpatronen. Nu moet ik er bij zeggen dat ik dit oordeel vel op basis van beluistering in een verre van optimale situatie. Het promo-exemplaar van de CD dat ik ontving is namelijk dermate goed beveiligd tegen kopiering dat ook afspelen beperkt mogelijk is. Mijn diskman bleek het enige apparaat in huis dat het schijfje slikte.
Al met al zorgt deze CD voor een waardige comeback. Het schijfje doet bepaald niet onder voor eerdere soloalbums van Morrissey. Door een aantal net iets vlakkere nummers is het album niet de knaller geworden die het verleden in de schaduw stelt. Zeker de helft van de CD is Morrissey op zijn best. De fans kunnen blij zijn, en wie weet komen er nog een paar bij. De nieuwe generatie Britse bands laat zich stevig inspireren door het jaren tachtig werk van the Smiths, dus de tijd is rijp.
Overige informatie:
12 tracks, 47:20
Label: Attack records/Sanctuary
Distributie: BMG
Websites: www.morrisseymusic.com en www.youarethequarry.net (met teksten)
