Het is begin jaren negentig als ik bij hifi bolwerk Rhapsody in Hilversum, een van mijn meest bepalende en beeldvormende audiobelevenissen meemaak. In die periode staan namelijk de toen nog door Charlie Hansen (nu Ayre Acoustics) ontworpen Avalon Acoustics Eclipse en Ascent modellen opgesteld. Luidsprekers die letterlijk in alle opzichten totaal anders waren als al het andere wat ik daarvoor had gehoord.
Naast de enigszins mysterieus aandoende vormgeving met veel afgeschuinde facetten, wisten ze een geluidsbeeld neer te zetten wat in die dagen absoluut schokkend qua realisme was. Ook het eveneens uit Amerika afkomstige elektronicamerk Spectral bezit deze bijzondere eigenschappen, waarbij in combinatie met Avalon en MIT (kabels), ook vandaag de dag nog steeds een grensverleggende weergave kan worden bereikt.
Voordat ik van start wil gaan met deze bijzondere testproducten, is het van belang wat we nu eigenlijk willen nastreven en zelf willen horen bij muziekreproductie. Eén van de grootste dooddoeners voor mij is, dat ik regelmatig van muziekliefhebbers en zelfs van enkele collega’s de opmerking hoor dat je de realiteit toch nooit kunt bereiken en dat je daarom maar beter een soort van eigen sound kunt creëren waar je vervolgens vooral zelf tevreden mee bent.
Voor mij druist dit in tegen bijna alles waar ik hobbymatig naar streef. Dit omdat ik zelf vind dat smaak uiteindelijk bij een audiosysteem eigenlijk helemaal niet zou moeten bestaan! Natuurlijk zitten we allemaal met een luisterruimte of woonkamer met een eigen klanksignatuur en natuurlijk houden we zelf van bepaalde muziekstijlen en stromingen. Waar ik naartoe wil, is dat ik door eigen ondervinding al vaak heb gemerkt dat als een set in staat is een bepaald realisme weer te geven, letterlijk iedereen dat vrijwel meteen als zodanig herkent. Een bijkomend voordeel is dat zo’n systeem vaak ook nog eens veel minder de ruimte aanspreekt en je sneller in de muziek zelf kunt opgaan.
