Bezoekers van HiFi.nl hebben onlangs mijn lovende recensie van de Boston A360 kunnen lezen, waarin ik concludeer dat Boston met de A360 een opmerkelijke comeback maakt in de hifi-wereld. Maar hoe goed de A360 ook presteerde, de lyriek waarmee veel van mijn collega recensenten spraken over de A-serie was aan mij niet besteed. Tot ik ontdekte dat zij het meestal hadden over de kleine A25 monitor. Hoog tijd om die ook eens aan de tand te voelen dus.
De A25 nader bekeken
De Boston A-serie bestaat uit een groot aantal modellen, waarvan de eerder besproken A360 de grootste is en de hier besproken A25 de op één na kleinste. De A25 is een twee-weg systeem met een 5¼" DCD midrange en een 1" Kortec softdome tweeter. Het frequentiebereik loopt van 55Hz tot 25kHz met een impedantie van 8 ohm en een rendement van 87dB. De bijna vijf kilo per stuk wegende A25’s hebben aan de achterzijde een kleine basreflexpoort, een paar nette WBT-achtige luidsprekerklemmen en een geïntegreerd ophangsysteem. Maar ophangen is eigenlijk een doodzonde, deze luidsprekers verdienen een plekje op een paar goede stands.
Net zoals bij de grotere broers is de A25 zeer netjes afgewerkt met een kersen vinylfineer en zwart imitatieleder op de baffle en de bovenzijde van de kast. Intern wordt die bovenzijde zelfs gedempt met een verlijmde ronde schijf MDF, die - je raadt het misschien al - afkomstig is uit het gat voor de woofer.
Luisteren
Als ik in een vrolijke bui - en eigenlijk meer als achtergrondmuziek - S&M van zangeres Rihanna draai, word ik verrast door een basweergave die vol en krachtig klinkt. Het rafeltje aan Rihanna’s stem is duidelijk hoorbaar en geeft de muziek de juiste edge. Zelfs zonder subwoofer weten de A25’s een zeer volwassen klank te produceren. Ongemerkt schroef ik het volume op naar onbehoorlijk niveau. Wow, dit zijn serieuze party-speakers! Zelfs met de hand op de kast zijn er nauwelijks trillingen voelbaar. Complimenten aan de kastenbouwer.
Dat nodigt uit om de grenzen van het kleine luidsprekertje te verkennen met Black Sabbath van metaliconen Black Sabbath. Dit in slechts 12 uur opgenomen album zette de muziekwereld - toen nog helemaal in de ban van de Flower Power en de bluesrock - op z’n kop. Duistere gitaarklanken, schreeuwende vocalen en vooral veel aandacht voor de baspartijen. Muziek die uitnodigt om vooral hard te spelen. En daar draaien de A25’s hun hand niet voor om. Retestrak sturen de A25’s de muziek de ruimte in. Nergens krijg je het gevoel naar een kleine luidspreker te luisteren. Nou, ze vallen redelijk vroeg af in het laag, maar het laag dat ze produceren zal voor de meeste mensen voldoende zijn. Het lekkere aan de A25 is dat luider draaien uitsluitend resulteert in meer volume, het wordt niet scherp of onaangenaam.
Dan toch maar luisteren naar meer audiofiel verantwoorde muziek: het Bobo Stenson Trio strooit met fijne geluidjes in het rond in het nummer M. Belletjes verschijnen uit het luchtledige om vervolgens als vallende blaadjes om je heen te dwarrelen. Staande bas en piano pakken het podium, subtiel, verfijnd en met een goede articulatie. Het hele geluidsspectrum wordt op bewonderenswaardige wijze weergegeven, geheel natuurlijk zonder opvallende pieken en dalen in het frequentiebereik. Hooguit een lichte aanzet in het midlaag wat de luidspreker zijn volwassen karakter geeft. De snel geplukte bas-solo is noot voor noot te volgen. Hebben we het hier echt over een luidspreker van 129 euro per stuk?
In mijn virtuele platenkast ga ik op zoek naar een echte torture-track en kies voor Gush van Trentemøller. Dat knalt er meteen in met een extreem diepe elektronische bas. Niet verfijnd, maar doet het lekker op een feestje. Ik zal niet herhalen welke krachtterm er uit mijn mond rolde toen ik de eerste tonen hoorde… ongehoord voor zo’n kleine luidspreker. Met de ogen dicht zou je eerder een dikke JBL luidspreker verwachten, niet zo’n dreumes.
Als ik het volume nog iets verder opdraai geeft de A25 echter duidelijk de grenzen van zijn fysieke kunnen aan: deze extreem lage frequenties kan hij maar tot een bepaald geluidsniveau volhouden, daarna is de koek echt op. Echte feestjes en Trentemøller op hoog niveau in grote huiskamers zijn niet echt z`n ding. Oké, weten we in ieder geval waar de grenzen liggen.
