Vaak vraag ik me af waarom musici er voor kiezen om een artiestennaam aan te nemen maar in het geval van de op 13 mei 1950 als Stevland Hardaway Judkins geboren Stevie Wonder kan ik me er wel iets bij voorstellen. Zijn eigen naam ‘bekt’ niet echt lekker terwijl dat in het hippe Motown wereldje wel degelijk een vereiste is. Toen hij een contract tekende met Motown was hij pas twaalf jaar oud en bekend als ‘little’ Stevie Wonder’. 
Dit album stamt echter uit een veel latere – bekend staand als zijn ‘classic’ – periode waarin ook de voorgangers Music Of My Mind, Talking Book, Innervisions en Fullfillingness First Finale thuishoren. Het is de tijd waarin hij het strakke keurslijf van Motown dat tot op dat moment zijn creativiteit inperkte en dat als een juk op zijn schouders lag van zich af schudde en een nieuw contract bedong. Op deze albums bepaalde hij helemaal zelf de artistieke inhoud en naarmate Motown merkte dat zijn aanpak werkte en er gigantische aantallen van zijn albums verkocht werden kon het grote label er uiteindelijk vrede mee hebben.
Songs In The Key Of Life, het vijfde album in deze reeks is een plaat die in 1976 verschijnt als een dubbel LP in combinatie met een EP. De titel van de EP is A Something’s Extra For Songs In The Key Of Life. Voor de jongeren onder ons; een EP heeft de grootte van een 7 inch schijfje en wordt afgedraaid op het toerental van een LP. Op de EP staan vier songs waarmee het totaal van dit album op 21 songs komt. Stevie is pas 26 jaar oud wanneer het album, na bijna drie jaar voorbereiding, eindelijk uitkomt en het slaat in als een bom.
Het is een complete microkosmos van zwarte muziek met een unieke mix van soul, R&B, jazz en pop. In instrumentale zin is ieder nummer meer dan interessant, ook al lopen de composities onderling dan ook sterk uiteen. De ene song wordt bepaald door het Rhodes geluid, een volgende is weer typisch een funky bas melodie en dan is het weer de elektronica die centraal staat. Ook al is dit dan geen ‘best of’ album, veel van de muzieklijnen zullen u bekend voorkomen. Bijvoorbeeld de ode aan Duke Ellington Sir Duke met zijn heerlijke blazersintro. Of het sambaritme uit Another Star. Om nog maar niet te spreken van (de hit?) Isn’t She Lovely waarin Stevie op uitbundige wijze over zijn dochtertje zingt. Instrumentaal stuk voor stuk ijzersterk.
Qua teksten vind ik het persoonlijk een ander verhaal. Onderwerpen zijn vooral liefde en verdriet, maar ook meer specifieke jeugdherinneringen waaronder scènes uit het getto. Het ene moment zijn de teksten erg basaal en komen gevoelens van liefde heel puur over, het andere moment staat de prekerige toon me tegen zoals bijvoorbeeld in Black Man het geval is. Die teksten staan integraal afgedrukt in het booklet. Op de drieentwintig beschreven pagina’s naast de vele dankbetuigingen ook per song de vermelding wie er allemaal aan dit album meegewerkt hebben.
Opvallend is het aantal malen dat Stevie zelf alle instrumenten bespeelde maar daarnaast worden er ook enkele grote namen genoemd. Zoals George Benson die gitaar speelt en één van de backing vocals is in Another Star, Herbie Hancock die op keyboards en met handclaps te horen is in As en Minnie Riperton die één van de background vocals voor haar rekening neemt in Ordinary Pain.
Een groots album dat door Speakers Corner Records compleet met het heel fraai gereproduceerde originele artwork opnieuw uitgebracht wordt op twee perfect geperste 180 gram zware LP’s en een standaard EP. Het enige wat mij enigszins stoort bij de eerste klanken van het openingsnummer is het ‘platte’ geluidsbeeld. Maar dat zit helaas in de originele opname en gelukkig kan ik dat al snel loslaten wanneer ik mij mee laat nemen door de muziek.
Aanvullende informatie:
Format: 2 x 180 gram LP met bonus EP in Gatefold cover met booklet
Label: Speakers Corner Records re-issue (origineel Motown Records Corporation)
