Ze is nooit zo bekend geworden als haar collega’s Ella Fitzgerald en Sarah Vaughan, maar voor mij hoort Betty Carter toch zeker in één adem met deze diva’s te worden genoemd. Na een concert van haar, dat ik jaren geleden in de Rotterdamse Doelen bijwoonde, kon ik weken lang geen andere jazz zangeres horen. 
Ze waren op dat moment allemaal te voorspelbaar, te veel mainstream in mijn oren. Niet dat Betty behoorde tot de echte avant-garde, maar ze was wel altijd origineel en puur zichzelf. Dat was waarschijnlijk ook de belangrijkste reden waarom zij lange tijd minder albums produceerde; ook de grote platenlabels vonden haar te eigenzinnig. Uiteindelijk heeft ze dan ook haar eigen platenmaatschappij opgericht.
Eén van de albums die in die periode, om precies te zijn in 1976, geproduceerd werd was: ‘Now It’s My Turn’. Niet iedereen zal dit met mij eens zijn maar voor mij is dit het beste Betty Carter album. Heerlijk basaal door de minimale begeleiding van John Hicks aan de piano, Walter Booker op bas en een onbekend gebleven man achter het drumstel. Gedrieen bieden ze Betty alle gelegenheid om haar geheel eigen stijl ten toon te spreiden.
Een stijl die gezien kan worden als het vocale equivalent van een bebop trompettist of saxofonist. Iedere melodie zet zij volledig naar haar hand en wanneer zij scat dan is er niemand die dit haar verbetert. Daardoor is dit een album vol ‘originals’. Hulde aan Pure Pleasure dat zij dit essentiele album opnieuw hebben uitgebracht op smetteloos geperst 180 gram vinyl.
