Biologische klokken kunnen oorverdovend tikken. Nadine, een carrièrevrouw met een even hectisch als grillig liefdesleven, is op het punt gekomen dat de kansen om kinderen te krijgen verspild lijken. Dit besef brengt haar tot een wanhoopsdaad: als ze haar ex tegenkomt in een supermarkt pikt ze zijn baby, en vlucht naar Portugal. Een psychologisch drama in de vorm van een road-movie, waarin via flash-backs getoond wordt hoe het allemaal zo gekomen is. 
Erik de Bruyn toont na Wilde Mossels opnieuw dat hij een filmmaker in hart en nieren is. Hij laat zien dat een persoon niet een statisch geheel is, maar in de loop van de tijd verandert door ervaringen en gebeurtenissen. Zo past hij gedurende de film steeds de stijl, onder meer in acteerwijze, montage, belichting en locatiekeuze, aan bij de gemoedstoestand van Nadine. Zij wordt ook nog eens gespeeld door drie verschillende actrices, Monic Hendrickx, Halina Reijn en Sanneke Bos. Dit is natuurlijk een ingrijpende kunstgreep.
De kijker wordt er al kijkend doorlopend op gewezen dat hij naar een film kijkt en niet naar de realiteit. Bedoeling is dat je je ervan bewust bent dat wat er met Nadine gebeurt in feite met iedereen (of in ieder geval veel mensen) kan betreffen. Het maakt het wel lastiger zich met Nadine te identificeren. Dit is geen eenvoudig entertainment, maar kunst, terwijl de stijl vaak ook iets soapachtigs heeft. Op het doosje wordt de film gepositioneerd met de wervende leus: Na ‘Sex in the City’ kwamen de ‘Desperate Housewives’, maar nu is er ook: Nadine. Liefhebbers van de series zullen de geepileerde wenkbrauwen ophalen.
Een van de meest wringende stijlkenmerken in de bioscoopfilm die ik nog onlangs zag was het gebruik van een voice-over in ronkende damesromannetjesstijl. De Filmkrant schreef bijvoorbeeld: “Volgende keer wel die voice-over met zijn overbodige benoemen van dingen lekker weglaten. Die haalt het niveau van de film omlaag.” Erik de Bruyn is geen filmmaker die de wijsheid in pacht meent te hebben. Hij geeft zijn acteurs veel ruimte, zo leren we uit de informatieve making of documentaire. Hij bekeek de film opnieuw, en verwijderde voor de DVD release de hele, door Monic Hendrickx ingesproken voice-over. Het geeft de kijker vrijheid zelf het verhaal in te vullen en de film meer rust. De verpakking vermeldt deze ingreep niet, maar het gaat hier om een essentieel verbeterde versie van Nadine. 
Met schitterend acteerwerk en grote emoties worden zowel de levensstijl van een generatie als een belangrijk, voor velen herkenbaar menselijk probleem gepresenteerd. Het verhaal blijft echter, ook zonder voice-over, op realistisch niveau rammelen. De achtervolgingsscène in Portugal, die resulteert in een volkomen ongeloofwaardige ontmoeting, lijkt geen enkele functie te hebben in het verhaal, tot je ze ziet als een uiting van de verwarde gemoedstoestand waarin Nadine zich bevindt. Sex in the City en Desperate Housewives zijn dan wel misleidende referenties; Nadine veronderstelt een heel andere attitude van de kijker. Voor wie die opbrengt is deze film puur smullen. Wie op verhaalniveau meegesleept wenst te worden zou, ondanks het vlotte tempo, af en toe best een beetje verveeld kunnen raken.
Aanvullende informatie:
Nederland / Belgie, 2007
Speelduur: 105 minuten
Regie: Erik de Bruyn
Productie: Erik de Bruyn, Ellen De Waele, Erik Schut
Scenario: Erik de Bruyn, Gwen Eckhaus
Camera: Bert Haitsma
Montage: J.P. Luijsterburg, Merel Notten
Art direction: Danielle Schilling
Muziek: David van der Heyden
Met: Monic Hendrickx, Halina Reijn, Sanneke Bos, Frank Lammers, Fedja van Huêt, Rifka Lodeizen, Birgit Schuurmans, Kürt Rogiers, Hadewych Minis, Beppie Melissen, Michel van Dousselaere
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: Dolby 5.1
Bonus: Making of (19 minuten) en 2 videoclips
Uitgave: A-Film
Website: http://www.nadinedefilm.nl
