Groot groter grootst. Muse is een band met een enorme schare trouwe fans, die een kleine bezetting en een kleine voorman koppelt aan een grootse presentatie, in geluid, beeld en gebaar, zeker als ze live speelt. Het net heropende Wembley stadion in Londen is ook niet echt klein. Muse stond er vorig jaar twee avonden. Het ene concert staat vereeuwigd op CD, het andere op een DVD. De aanwezigen, zowel band als publiek, waren duidelijk enthousiast.

Het High frequency Active Auroral Research Program (HAARP) is naar verluid een project van de Amerikaanse defensie dat te maken heeft met een geheimzinnig communicatiemiddel. Misschien dat het die frequenties zijn die er voor zorgen dat de mensen Muse zo mooi vinden. Het is typisch een band die je ofwel raakt ofwel totaal onverschillig laat. Zelf zie ik het enthousiasme geanimeerd aan, maar begrijpen kan ik het toch niet helemaal, laat staan meevoelen.

Pompeus, dat is wel het kernwoord bij Muse. Als de term bombastisch je bij voorbaat doet likkebaarden, zit je hier goed. Vanaf de gedragen klanken uit Prokofjev’s balletmuziek voor Romeo & Julia, waarop de bandleden na een flinke wandeling het immense podium betreden, is het van dik hout zaagt men planken. Een perfect geregisseerde aaneenschakeling van megalomane clichés, veelal afkomstig uit de metal hoek. Er zullen vast wat geluidssporen meelopen, er staan wat extra muzikanten verdekt opgesteld achter op het podium en er is ongetwijfeld flink bijgemixt om tot dit eindresultaat te komen, maar desondanks wekt de glossy registratie niet de indruk van een playbackshow. Natuurlijk nodigt een locatie als Wembley niet uit om subtiel gaan doen, maar de virtuoze Rachmaninof-achtige akkoordenreeksen die de onvermoeibare voorman Matthew Bellamy uit de vleugel hamert werken toch wel een beetje op mijn lachspieren. Zijn zangstijl vind ik nog altijd een Jeff Buckley persiflage, waarbij de amechtige, luid gierende manier van inademen, bekend van Tori Amos, bijdraagt aan een benauwend effect. Voor mij echt een onoverkomelijk struikelblok. En de liedjes, hoewel massaal meegezongen, overtuigen me ook lang niet allemaal.

Maar goed, een uitgave als deze is er voor de fans, en als fan kun je het slechter treffen dan met een band als Muse. HAARP is een zeer verzorgd verslag van een spectaculair megaconcert in beeld en geluid van overtuigende kwaliteit. Beetje druk gemonteerd, maar dat past wel bij de grote emoties. Opvallend is dat op de CD veel meer van het publiek te horen is dan op de DVD, wellicht om wat je door het ontbreken van beeld aan live ervaring mist te compenseren. De DVD klinkt veel ‘cleaner’, en daarmee wat afstandelijk. Het meeleveren van een CD is vooral handig om ook naar het concert te kunnen luisteren als je geen zin hebt of niet in de gelegenheid bent naar een televisiescherm te kijken.


Aanvullende informatie:
DVD: 19 tracks, 100 minuten, 16:9 anamorf
CD: 14 tracks, speelduur 71:56
Label: Warner Music 
Website: www.muse.mu