Regisseur Roger Michell wordt op de cover aangeduid als maker van de komedies Changing Lanes en Notting Hill. Achterop wordt ook Enduring Love genoemd, maar niet Mother, de film van zijn hand die het meest verwant is aan Venus en ook een scenario van Hanif Kureishi als basis heeft. Seksuele begeerte is niet aan leeftijd gebonden, zo wordt opnieuw gedemonstreerd. Peter O’Toole schittert als oude snoeper eerste klas.
Als vaker munt de wervend bedoelde toelichting op de verpakking van deze karig uitgevoerde DVD (de extra’s van de Engelse uitgave ontbreken jammer genoeg) niet uit door begrip of betrokkenheid bij het product. De consument moet het doen met het hiervolgende: “Maurice en Ian zijn nooit echt doorgebroken als acteur. De vrienden zijn nu in de zeventig en genieten van hun oude dag. Als Ian’s puberende achternicht arriveert om voor hem te zorgen, wordt hun gemoedelijke routine ruw verstoord.” Over de mate waarin de mannen succes hebben gekend heb ik in de film geen informatie aangetroffen. Relevant is het in ieder geval niet. Het genieten behoeft wel toelichting. De mannen lusten graag een borrel, liefst met een pilletje erbij. Ian is echter een hypochondrische neuroot eerste klas. Dat staat het genieten nogal in de weg. Maurice is altijd een feestbeest gebleven, en slaat meteen aan het flirten zodra hij een knappe vrouw ziet, hoe jong ze ook is. Daarmee is wat hij in gang zet met Jessie een minder drastische als de stap die de bejaarde May zet in The Mother. Anders dan bij May komt het hier ook niet tot daadwerkelijke seks. Daar zou Maurice ook niet meer toe in staat zijn.
De film lijkt aanvankelijk wel wat weg te hebben van het klassieke Pygmalion verhaal (zoals onder andere verfilmd in Educating Rita). Jessie, een oppervlakkig, arbeidersklassemeisje zonder ambitie, dat het liefst met een zak chips voor de televisie zit of zich bezat in de disco, wordt door Maurice in contact gebracht met een andere wereld. Ze maakt kennis met kunst en cultuur, en krijgt nieuwe kansen tot ontplooiing. Ze wil model worden, maar had zich daar niet de voorstelling gemaakt van een naakte Venus in een kunstzinnig portret, te zien op de omslag van DVD.
Het perspectief in het verhaal ligt echter meer bij Maurice. Peter O’Toole, ooit een jonge god in Lawrence of Arabia, speelt zijn rol met een enorme vanzelfsprekendheid, wat hem weer eens een Oscarnominatie opleverde. Hij kon naar hartelust putten uit zijn eigen drankverleden. Hoewel hij de film volledig naar zich toetrekt zijn de andere rollen ook ijzersterk bezet. Leslie Phillips als Ian, en Vanessa Redgrave als Maurice’s ex-vrouw, beschikkend over een breed scala aan vileine opmerkingen, zijn briljant. De jeugdige Jodie Whittaker houdt zich knap staande tussen de door de wol geverfde geweldenaars.
Venus is een heerlijke, typisch Engelse film, over een oude man die zijn wilde haren nooit kwijt raakt. Het cliché dat met de jaren ook het verstand groeit wordt met verve bestreden. Ook al wil het vlees niet meer altijd meewerken, de verlangens en de lusten verslappen niet. Maurice is daarmee een karakter dat vitaal blijft tot hij er bij neervalt.
Aanvullende informatie:
Engeland, 2006
Speelduur: 93 minuten
Regie: Roger Michell
Productie: Miles Ketley, Kevin Loader, Charles Moore, Rosa Romero, Tessa Ross, Scott Rudin
Camera: Haris Zambarloukos
Scenario: Hanif Kureishi
Production design: John Paul Kelly
Montage: Nicolas Gaster
Muziek: Corinne Bailey Rae
Met: Peter O`Toole, Leslie Phillips, Jodie Whittaker, Richard Griffiths
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: Dolby 5.1
Uitgave: A-film www.a-film.nl
Website: http://video.movies.go.com/venus/
