Ouders zijn zuinig op hun kinderen, maar sommigen overdrijven. Dan draait het dan niet meer om het belang van het kind, maar staat de behoeften van de ouder centraal. In Mon fils à moi hebben die behoeften ziekelijke vormen aangenomen, wat uitloopt op regelrechte kindermishandeling, lichamelijk, maar vooral psychisch. Het meest gruwelijk is nog de gedachte dat dit soort verborgen waanzin zo veel voorkomt.

Julien groeit op in een superkeurig milieu. Vader is docent op de universiteit, moeder concentreert zich op het huishouden, dat er vlekkeloos uitziet. Zijn oudere zus kan redelijk vrij haar gang gaan, maar Julien heeft zwaar te stellen met de liefde van zijn moeder. Als hij thuiskomt maakt hij eerst zijn kleren en haren netjes in orde. Moeder beheerst zijn leven, beschouwt hem als een deel van zichzelf. Daarin gaat ze over grenzen. Ze bemoeit zich intensief met zijn schoolactiviteiten, wil met hem dansen en tolereert niet dat hij zijn geslacht bedekt als ze hem naakt aantreft. Als ze ontdekt dat hij zich voor het eerst geschoren heeft ontsteekt ze in blinde razernij. Ze wenst niet door hem verrast te worden, en haar onechte, ijzingwekkende glimlach kan ieder moment omslaan.

Dit alles weerhoudt Julien er niet van een puber te zijn. Hij probeert zijn vriendinnetje verborgen te houden voor moeder en geniet van het gezelschap van zijn grootmoeder, die geen contact met haar dochter onderhoudt. Het idee dat Julien een eigen leven of eigen gevoelens heeft buiten zijn moeder om is onacceptabel, en leidt ertoe dat alle stoppen losslaan. Zus ziet het leed van haar broer machteloos aan en grijpt de mogelijkheid aan om op kamers te gaan. Vader houdt zich Oost-Indisch, onder het motto dat hij het druk heeft. Julien kan alleen reageren door depressief en passief agressief gedrag, zoals het weigeren van voedsel. Zijn loyaliteit met zijn moeder blijft ondanks alles groot, tot het hem eindelijk teveel wordt.

Mon fils à moi heeft de kenmerken van een thriller. De film begint met een shot van het met linten afgezet woonhuis, waaruit iemand op een afgedekte brancard de ambulance ingedragen wordt. Op het moment suprème, als de flashback die de rest van de film uitmaakt bijna op dit eindpunt aangekomen is, wendt de camera zich af, zodat de kijker nog even in onzekerheid gelaten wordt over wat er gebeurt. Dit soort clichés wringen met de sfeer van het verhaal, dat zich volledig op het psychologische vlak afspeelt, en daar dank zij fantastisch spel van de Nathalie Baye, Victor Sévaux en Olivier Gourmet diep in doordringt. Anders dan de titel doet vermoeden kiest de film volledig voor het perspectief van Julien. Over moeders achtergrond kom je nauwelijks iets te weten, terwijl haar gedrag daar wel erg nieuwsgierig naar maakt. We moeten het doen met een enkele opmerking van de oma, die wanhopig verzucht dat haar dochter altijd al vreemd geweest is. Iets meer achtergrond had een meer bevredigend resultaat gegeven, nu lijkt voor de keuze een thriller te maken veel opgeofferd.

Ondanks dat er best het een en ander aan te merken is op Mon fils à moi – visueel is de film weinig sprankelend, vlak zelfs – maakt de getoonde escalatie van de destructieve invloed van een ouder met een psychische stoornis op een opgroeiend kind wel indruk.


Aanvullende informatie:
Belgie/Frankrijk, 2006
Speelduur: 78 minuten
Regie: Martial Fougeron
Productie: Pascal Caucheteux, Frédéric Niedermayer
Scenario: Martial Fougeron, Florence Eliakim
Camera: Giorgos Arvanitis
Montage: Laurence Briaud
Art direction: Éric Barboza
Met: Nathalie Baye, Victor Sévaux, Olivier Gourmet, Marie Kremer, Emmanuelle Riva
Beeld: 16:9, anamorf
Geluid: Dolby 5.1
Uitgave: Cinemien / Homescreen