Classic Records beoogt klassieke albums zo goed mogelijk te herscheppen in hun oorspronkelijke vorm, maar dan op perfect, superzwaar vinyl. Aqualung is een plaat waar zeer velen warme herinneringen aan koesteren. Deze eerste heruitgave waarvoor de originele mastertapes gebruikt zijn klinkt aanzienlijk beter dan eerder uitgebrachte versies, en zelfs de hoes heeft weer de reliefstructuur die de suggestie wekt van schilderslinnen.

De opnamekwaliteit van het uit 1971 stammende album, met hits als Locomotive Breath en het titelnummer, is verre van optimaal, daar verandert niets aan. Eerdere heruitgaven, ook door gerenommeerde audiofiele labels, probeerden het opvallende gebrek aan dynamiek te compenseren door de geluidsbalans te manipuleren. Het resultaat was vaak erg kunstmatig en nimmer geslaagd.

De nieuwe mastering van Chris Bellman at Bernie Grundman is trouw aan de bron. Zowel de beperkingen als de kwaliteiten komen daarmee ongefilterd aan het licht. Wat vooral opvalt is een enorm verschil in geluidskwaliteit tussen de individuele kanalen en tracks. Bas en drums klinken buitengewoon dunnetjes en er is veel gewerkt met kunstmatige geluidseffecten die alle dynamiek wegnemen. Misschien niet mooi, maar welbewust gedaan, naar de mode van die dagen. Aan de andere kant zijn de akoestische gitaar en de vocalen wel heel puur opgenomen, en klinken als een klok. Oftewel: de folky nummers zijn aanzienlijk meer hifi dan de meer door rockinstrumenten bepaalde tracks. Belangrijk is dat het album de oorspronkelijke keuzes die gemaakt werden bij de mix respecteert. Dat heeft verre de voorkeur boven kunstmatig toevoegen van dynamiek die er oorspronkelijk niet was. Door het gebruik van 200 grams vinyl en optimale persing mis je wel de bijgeluiden die originele uitgaven teisterden (nog los van de tand des tijds die gave exemplaren zeldzaam maakt). Je hoort nu details die eerder in groefruis verdwenen.

De plaat zelf staat nog altijd als een huis, zoals het een klassieker betaamt. Twee kanten met elk een eigen titel en thema, twee halve conceptalbums eigenlijk. Aqualung gaat losjes over daklozen als het titelpersonage dat de hoes siert en ene schele Mary; in My God staat de destructieve invloed die georganiseerde religie heeft op god zelf centraal. Popmuziek en pretenties gingen hand in hand in de symfonische prog-rock van die tijd, al hielden Ian Anderson en consorten het met hun pakkende riffs wel altijd leuk en werd oeverloosheid gemeden. Het gebruik van fluiten en de typische stem van Anderson gaven de sound natuurlijk de eigenheid die Jethro Tull, en vooral Aqualung, onvergetelijk maakte.

Aanvullende informatie:
Label: Classic Records www.classicrecs.com
Website band: http://www.j-tull.com/