Het speelfilmdebuut van de jonge Mexicaanse regisseur Amat Escalante biedt een uiterst verontrustende visie op het leven van de hedendaagse mens. Niet in staat tot enige uiting van gevoel voor iemand anders zijn we volstrekt eenzaam, hoe vaak we ook anders beweren. Sterk beïnvloed door de Franse cineast Robert Bresson (1901-1998) is Sangre een film die in veel opzichten afwijkt van wat we van een film verwachten. 

Bresson hanteerde een aantal stijlkenmerken die duidelijk overgenomen zijn in Sangre (en in het werk van Escalante’s leermeester, Carlos Reygada (Japón, Batalla en el cielo), of de Finse filmmaker Aki Kaurismäki.

Zo wordt gewerkt met ‘gewone mensen’ in plaats van acteurs, de teksten worden vlak uitgesproken, nooit ‘realistisch’ geacteerd. De shots zijn beperkt in aantal, en vooral gericht op details. Er is geen muziek, het camerawerk is statisch, de beelden zijn vaak schitterende stillevens waarin soms bij toeval iets gebeurt. De actie, voor zover aanwezig, vindt vaak buiten het beeld plaats. Er is geen aandacht voor psychologische achtergronden of gedachten van de personages. Gedrag wordt niet verklaard.

Dit soort ingrepen maakt de film universeel, weekt het verhaal los van de specifieke personen die we zien. Het is wat extra werk voor de kijker, maar levert een onvergelijkbaar grote bevrediging: een film die nog lang in je hoofd blijft nazoemen.

Het eerste deel van de film staat geheel in het teken van de leegheid van het alledaagse leven. Diego leeft samen met een vrouw die zegt van hem te houden. Ze is jaloers en beperkt hem in zijn vrijheid. Hun gezichten zijn leeg, ze zeggen slechts het hoogstnodige tegen elkaar, en de enige afleiding wordt gevormd door een soapserie op de televisie. De man is steevast moe, maar altijd te porren voor een maaltijd of wat seksuele bevrediging (liefst terwijl de vrouw televisie kijkt). De seks is totaal mechanisch, het meest schrijnende staaltje ontmenselijking, ben je geneigd te denken. Dit wordt echter nog overtroffen als zich een dochter uit een vorig huwelijk zich meldt. Het meisje is er extreem beroerd aan toe en vraagt of ze bij haar vader mag komen wonen. Diego laat zijn dochter in de kou staan omdat hij denkt dat zijn huidige vrouw het niet op prijs zal stellen. Met fatale gevolgen.  

De laatste scène van de film is briljant, en maakt dat je het hele verhaal in een andere context gaat zien. Diego staat plotsklaps in een idyllisch landschap (de hele film is verder van een onovertroffen grauwheid). Hij bevindt zich aan de rand van een sloot, aan de andere kant valt een appel. Hij loopt er naar toe, zo over het wateroppervlak heen, net als een beroemde voorganger ben je geneigd te denken. Als hij het appeltje opgepakt heeft en terugloopt gaat hij echter meteen kopje onder. Doorweekt gooit hij het rotte appeltje kwaad in zijn auto (jawel een gammele Volkswagen Kever), en beschermt de bekleding met het plastic dat hij kocht om het lijk van zijn dochter te transporteren. Kletsnat in de auto verschijnen de letters FIN en is de film plots afgelopen; de aftiteling zat vooraan, net als bij de klassieke Franse films (Bresson). Een statement om je tanden in te zetten, nietwaar?

Aanvullende gegevens:
Speelduur: 85 minuten
Mexico/Frankrijk, 2005
Regie, scenario en montage: Amat Escalante
Productie: Jaime Romandia
Camera: Alex Fenton
Art direction: Daniela Schneider
Met: Cirilo Recia Dávila, Claudia Orozco, Martha Preciado, Laura Saldaña Quintero
Beeld: 1:2,35, anamorf
Geluid: Dolby digital 2.0 
Uitgave: de Filmfreak www.filmfreaks.nl