Meer dan dertig jaar geleden kwam de klassieker ‘Captain Fantastic And The Brown Dirt Cowboy’ uit. Het album dat het verhaal vertelt van de eerste jaren van Elton John en Bernie Taupin als songwriter duo.

’The Captain And The Kid’ ligt in het verlengde daarvan en bestrijkt de tussenliggende jaren tot aan het begin van dit millennium. De vinyl versie bevat, net als de cd, tien songs van het duo en verwijst op meerdere momenten naar het eerdere album. Zo wordt het album afgesloten met dezelfde melodie waar ‘Captain Fantastic’ mee begint.

Waar de folky openingsmelodie destijds werd uitgevoerd door een elektrische piano en een mandoline klinkt nu een akoestische gitaar, een mandoline en een piano. Het versterkt het idee dat tussen de beide melodieen een doorlopend verhaal verteld wordt. Dat Elton al tientallen jaren gebruik maakt van dezelfde begeleidingsgroep is slechts een bekrachtiging van deze constatering.

Wat enerzijds de kracht is van dit album en anderzijds tegelijkertijd de achilleshiel vormt.

De door de jaren heen trouwe fan herkent in opener ‘Postcards From Richard Nixon’ het zo karakteristieke ritmische keyboardspel dat nog immer op een hoog niveau staat. De criticus hoort in de afsluiter van kant één, ‘And The House Fell Down’, het aloude ‘I’m Still Standing’ en kan niet anders dan concluderen dat het slechts een voortbouwen is op een oud succes en iedere vorm van ambitie tot vernieuwing mist.

Na het album meerdere malen te hebben beluisterd ben ook ik geneigd om een kritisch standpunt in te nemen. Wat ik mis is de creativiteit die Elton tentoonspreidde in de periode waarin hij nog echt ‘Captain Fantastic’ was. De enige song die reikt naar het niveau van toen is het prachtige ‘The Bridge’. Deze bewerkte versie van het imponerende ‘Your Song’ geeft in een notendop weer op welk punt Elton John zich momenteel bevindt.

‘And every one of us, that ever came to play, has to cross the bridge, or fade away.’