Ed Harcourt is al vergeleken met Tom Waits en Bono. Mensen willen nu eenmaal alles en iedereen in hokjes stoppen. En juist dat is moeilijk in het geval van deze singer songwriter die met ‘The Beautiful Lie’ zijn vijfde album in successie aflevert.
Al langer te koop op cd, maar nu dan ook op een dubbel lp; twee 180 gram vinyl schijven in een uitklaphoes met grote binnenfoto van een volledig gekleed onder water zwemmende Harcourt. Op die manier een tegenstelling symboliserend die het album kenmerkt. Natuurlijk herkent de luisteraar hier en daar de donkere lyriek en melodiestructuren die ook Waits gebruikt.
En inderdaad klinkt zijn stem in het neurotische ‘Shadowboxing’ - één van de sterkste van de in totaal veertien door Harcourt geschreven songs - als die van Bono. Maar tegelijkertijd is hij de zwijmelaar op gitaar in het daaropvolgende ‘Late Night Partner’, de orkestrale in ‘Rain On The Pretty Ones’ en de blues in ‘Until Tomorrow Then’.
Juist de uiteenlopende veelzijdigheid waarin passie, maar ook zelfspot, arrogantie en humor te herkennen zijn, is kenmerkend voor hem.
Dramatisch in opener ‘Whirlwind In D Minor’; “will you love me when I’m old? I’m still hoping I can get that far”. Kinderlijk blij in het daaropvolgende jazzy ‘Visit From The Dead Dog’. Met het prachtige instrumentale nummer ‘The Last Cigarette’ waarin hij op piano te horen is. En aan het eind het melancholieke ‘Braille’ en afsluiter ‘Good Friends Are Hard To Find’ dat gekenmerkt wordt door piano en vioolklanken. Het is de afwisseling die het album zo aantrekkelijk maakt en de lp’s ook na een eerste beluistering interessant doet blijven.
