Eén van de meest briljante, en swingende trompettisten van de twintigste eeuw is de onvolprezen Clark Terry. De man die op ‘Color Changes’ zowel trompet als flügelhorn speelt was in het begin van de veertiger jaren een inspiratiebron voor niemand minder dan Miles Davis. 
Hij speelde bij de big band van Charlie Barnet en aansluitend bij Count Basie voordat hij overstapte naar Duke Ellington waar hij van 1951 tot 1959 deel uitmaakte van diens big band. In die tijd startte hij zelf als leider waarbij hij in de zestiger jaren meerdere opnamen maakte.
Eén van de meest bekende opnamen is die met het Oscar Peterson trio maar ook die met het kwintet dat hij leidde met trombonist Bob Brookmeyer zijn niet te versmaden. Uit die periode start ook dit album dat op 19 november in de Nola Penthouse Studios in New York opgenomen werd en dat nu door Pure Pleasure Records in een gelimiteerde editie opnieuw uitgebracht wordt op 180 gram vinyl.
Terry had de volledige controle over wat er opgenomen werd en koos voor een octet bestaande uit Jimmy Knepper op trombone, Julius Watkins op French Horn, Yusef Lateef op tenor saxofoon, fl uit, English Horn en hobo, Seldon Powell op tenor saxofoon en fluit, Tommy Flanagan op piano, Joe Benjamin op bas en Ed Shaughnessy op drums. Hoewel ten tijde van de opname het swing tijdperk eigenlijk al voorbij was toont deze lp andermaal de aantrekkelijkheid van juist deze muziekstijl.
Door alle zeven songs heen - met arrangementen van Lateef, Bud Johnson (te horen achter de piano op ‘Nahstye Blues’) en Al Cohn - zijn het met name de aan de diverse blazerinstrumenten ontlokte rijk geschakeerde klankkleuren die opvallen. Voor een belangrijk deel is multi-instrumentalist Lateef hiervoor verantwoordelijk. Zijn solo in het voorlaatste ‘Nahstye Blues’ is werkelijk magistraal terwijl Terry met name excelleert in ‘Brother Terry’ en de trombone & de French Horn prachtig harmonieren in ‘Flutin’ and Fluglin’. Een heerlijk swingend album en misschien wel de beste lp die Clark Terry ooit maakte.
