Wat komen er voor liefhebbers van mainstream jazz toch regelmatig mooie re-issues uit op die dikke zware zwarte plakken. Neem nu bijvoorbeeld deze door Speakers Corner Records heruitgebrachte schijf die behoort tot het rijtje ‘Gerry Mulligan meets……’ waarin ook de evenmin te versmaden sessies met Johnny Hodges en Paul Desmond thuishoren. 
Verve producer Norman Granz stond een soort van ‘battle of the saxes’ voor ogen tussen de warme swing van Webster’s tenorsax en de koele lichte, luchtige baritonsax van Gerry Mulligan. Tijdens de opnamesessie kwamen echter veel meer de overeenkomsten dan de verschillen tussen beide solisten naar voren.
Achteraf bezien niet zo verwonderlijk. Zij waren al langer goede vrienden en belegden bijvoorbeeld op zondag ook regelmatig jam sessies. Verder waren beiden, voortgekomen als zij zijn uit een bigband traditie, (Gerry Mulligan was een graduate in Gene Krupa’s band terwijl Ben Webster gevormd werd bij Duke Ellington) grote fans van de muziek van Duke Ellington en diens arrangeur Billy Strayhorn.
Mulligan en Webster kwamen in november en december 1959 dus niet geheel onvoorbereid naar de opnamesessies in Los Angeles. Vriendschap, wederzijdse waardering en liefde voor de muziek klinken door in deze heerlijk relaxte LP waarop zowel songs uit het Ellington songbook als van de hand van Gerry Mulligan zelf gespeeld worden. Het openingsnummer zet de toon en het is vooral Ben die schittert in het nummer ‘Chelsea Bridge’ dat hij zo vaak bij Ellington ten gehore bracht. Uiteraard ontbreekt hier de massieve sound van de bigband maar de kleine bezetting, die naast de saxofonisten gevormd wordt door één van de sterkste west coast ritme secties uit die periode, geeft het nummer een geheel eigen klank en persoonlijk zou ik niet kunnen zeggen aan welke versie ik de voorkeur geef. Beide liggen op hetzelfde hoge niveau qua inspiratie, gevoel en virtuositeit. Ook al moet gezegd worden dat Webster in deze periode op de top van zijn kunnen speelt en in deze versie het rijke samenvloeien van met name de lage registers van de beide hoorns het nummer een bijzondere glans geven.
Mulligan laat zijn bariton sax klinken als een ritme instrument en geeft in deze opener Webster alle gelegenheid om zijn sterke kanten te etaleren. Net zo goed als Webster dit doet in het daarop volgende ‘The Cat Walk’ waarin Gerry een tempo inzet dat doet denken aan de Basie band uit de dertiger jaren. Fraai is hier ook het pulserende werk van de ritmesectie bestaande uit Jimmy Rowles op piano, Mel Lewis op drums en Leroy Vinnegar op bas. Ook in de resterende vier songs is het heerlijk om deze beide grootheden via hun saxofoons met elkaar te horen communiceren. Het uitzonderlijk hoge niveau blijft daarbij continu gehandhaafd en het is eigenlijk onmogelijk om een titel te noemen die er uit springt. Sinds hij hier in huis is staat de LP op grijpafstand van mijn draaitafel en ik verwacht dat hij daar nog wel enige tijd zal blijven ook. Een geweldige LP die zeer geschikt is om de komende lange winteravonden op te warmen.
Aanvullende informatie:
Format: 180 gram virgin vinyl re-issue LP Verve MG VS – 6104
Label: Speakers Corner Records
