Terwijl ‘Abbey Road’ als gezamenlijk product op de hitlijsten te vinden is, maken zowel Paul McCartney als John Lennon al plannen om een solo carrière te starten. John formeert de Plastic Ono Band die in de loop der tijd onderdak zal bieden aan zeer uiteenlopende musici.

Tijdens Toronto’s Rock and Roll Revival Festival op 13 september 1969 bestaat de groep naast John Lennon (gitaar en zang) en Yoko Ono (zang) uit lead gitarist Eric Clapton, de Duitse basgitarist Klaus Voorman en drummer Alan White (Yes). Het is de eerste maal dat er in deze bezetting gespeeld wordt en dat is op diverse momenten goed te horen. Tegelijkertijd zorgt dit gegeven voor een sfeer waarin alles kan. De eerste drie nummers - ‘Blue Suede Shoes’, ‘Money’ en Dizzy Miss Lizzy’- denderen voorbij met prachtige rauwe gitaarsolo’s van Eric Clapton en Klaus Voorman. Verreweg het sterkste nummer is echter het daarop volgende, van het Beatles ‘White Album’ afkomstige‘Yer Blues’ met fraai gitaarwerk van Clapton en Lennon. In ‘Cold Turkey’ - refererend aan de periode waarin John het witte poeder snoof - klinkt voor het eerst de krijsende stem van Ono op de  achtergrond. De uitvoering van ‘Give Peace A Chance’ is vervolgens de beste die ik ken, ook al heeft Lennon hier dan veel moeite met de tekst.

Na John’s aankondiging “now Yoko is going to do her thing all over you” voegt de dame de daad bij het woord en domineert zij de laatste twee nummers van de cd; ‘Don’t Worry Kyoko’ en ‘John, John’. Op  avant-gardistische wijze jammerend, krijsend, kreunend en schreeuwend met ondersteuning van de drie gitaren en Alain White’s percussie. Andermaal realiseer ik mij dat mevrouw Ono niet tot mijn favoriete zangeressen behoort. Haar performance van 17 minuten en 27 seconden zal ik dan ook wel nooit meer draaien. Daar kan zelfs de fraaie mastering van deze 24 karaat Gold limited edition audiopile cd van MFSL niets aan veranderen.