Er zijn vele wegen die naar Rome leiden, is een bekend spreekwoordelijk gezegde. Het kan overal ingepast worden. Interessante is dat de wegen op vele manieren aangelegd kunnen zijn. In audioland is een wirwar aan wegen ontstaan om tot het ultieme audio walhalla te komen. In de navolgende bespreking neem ik slechts een klein onderdeel uit het wegennet onder de loep. Voor mij staat een VPI Aries 3 draaitafel. VPI is één van de merken die bekend staat om het gebruik van zijn ultrastijve constructies. Andere fabrikanten maken soms gebruik van hangende, verende of zwaar gedempte chassis. Uiteindelijk probeert een ieder op zijn manier het hoogst mogelijke resultaat te behalen.
Het grote voordeel van de VPI is dat het, oneerbiedig gezegd, een soort “plug & play speler” is. Zo uit de doos kan het chassis op het audiorack neergezet worden, de motor in de uitsparing, het plateau, de snaar, de arm op de punt en klaar ben je. Niks geen olie of rubbers in de poten die zich iedere dag weer opnieuw moeten settelen of inzakken. Dat gebeurt trouwens meestal nadat je tijden bezig ben geweest om de speler waterpas te krijgen en er de volgende dag via een extra check-up achter komt dat je opnieuw kunt beginnen.
Nee, perfect van VPI, dit merk bespaart een hoop ellende. VPI is de laatste jaren flink aan de weg aan het timmeren met nieuwe modellen en kleine modificaties. Het topmodel de HR-X is al weer even op de markt en heeft zich opgeworpen als een absolute referentie in draaitafelland. De basis van de HR-X ligt in een relatief eenvoudige sandwichconstructie van twee platen acryl met daartussen een plaat aluminium. Die combinatie zorgt voor een extreem stijf chassis. Met plaatsing dient u te zorgen dat de ondergrond zeer stabiel en waterpas is. Over een eenvoudige motor kunnen we bij dit model ook niet meer spreken Hij bestaat uit één unit waarin twee motoren zitten. De motoren sturen met een snaar een vliegwiel aan. Voor deze methode is gekozen om een zo trillingsvrij mogelijke overbrenging naar het draaiplateau te krijgen. Bovendien is het topmodel voorzien van een fenomenale 12.6 JMW éénpunt gelagerde arm. Volgens de importeur worden absolute topprestaties geleverd in combinatie met een Jan Allaerts MC2 Formula 1 element.
De constructie van de HR-X heeft zich gelukkig vertaald naar goedkopere modellen als de Aries 3. Met als resultaat een werkelijk fantastisch uitziende speler. Is de HR-X echt letterlijk en figuurlijk een beest van een draaitafel, de Aries 3 is van een meer handelbaar formaat. De Aries 3 is in drie versies leverbaar: als loopwerk, als Black Night met een JMW9 arm en als Aries 10.5. De naam geeft het zelf al aan. Een 3 met 10.5 JMW arm met extra een meer uitgebreide VTA-instelling.
Was het met de gewone versies al vrij makkelijk de VTA-instelling goed in te stellen, met de 10.5 is het helemaal een fluitje van een cent. Hiervoor zorgt een losse unit met een draaiknop naast de armophanging. Verder kunnen de armen als optie worden geleverd met Nordost Valhalla bekabeling. De motor van de Aries 3 is niet zo geavanceerd uitgevoerd als die van de HR-X maar er is toch veel aandacht aan besteed. De kast is van aluminium en weegt bijna 5 kg, daarin zit een 300 toeren synchroon motor met een Delrin motor pulley. Die motor zorgt ervoor dat het van Delrin en Teflon gemaakte plateau zo stabiel en gelijkmatig mogelijk aangedreven wordt. Delrin en Teflon worden bij Dupont gemaakt. Teflon kent iedereen wel. Delrin zal ons een beetje vreemd in de oren klinken. Spreken we over Delrin dan hebben we het over de merknaam voor een acetaat. Acetaat is een hoogwaardige organische verbinding die als eigenschappen onder meer heeft: een zeer hoge stijfheid, sterkte en slijtvastheid. De perfecte grondstof om te zorgen dat er geen verloop in de pulley kan komen.
De figuranten
Als toefje op de slagroom leverde de importeur voor het gemak ook nog een phono-versterker uit eigen huis mee. Een Herron VTPH-1 tubed phono preamplifier. Opgebouwd rondom vier 12AX7 en één 12AT7 buis. Bekende buisjes die veelvuldig worden gebruikt. De ingangsimpedantie en de versterkingsfactor waren door de importeur al op de juiste waardes gezet om een perfecte match te vormen met het eveneens meegeleverde element. Ook geen misselijk stukje techniek, het topelement van Grado: The Statement.
Een Moving Magnet element met een lage output van 0,5 mV bij 1 kHz bij een snijsnelheid van 5 cm/sec. Dit is voor een MM element een bijzonder gering signaal en voor zover ik weet door Grado zelfs het laagst ooit gemaakt. Zonder versterking, kabels en luidsprekers geen muziek. Ik zal in het kort een uiteenzetting geven hoe alles aan elkaar geknoopt is. Een Siltech PH-8 phono kabel liep via de Aries 3 naar de Herron. Vanaf hier een Sign@Audio kabel geplaatst die het signaal aan mijn Audio Research LS25MKII doorgaf. Voor het brute vermogen is een VT100 MK II met een Nirvana gebalanceerde kabel aangesloten. Een set Avalon Avatars zorgt voor het ruimtelijke spektakel.
The Statement
Al snel na het aansluiten leg ik de eerste LP op het draaiplateau en kan het luisteren beginnen. De eerste tonen rollen de kamer in, het is wel even wennen waar ik naar zit te luisteren. Oei, dat dit van een uitzonderlijk hoge klasse is valt moeilijk te ontkennen. Diana Krall wordt fraai gepolijst achter haar piano neergezet en speelt vrolijk haar deuntje met het orkest mee. Er wordt een gigantisch groot beeld neergezet en de Avalons verdwijnen werkelijk in het niets. “The Girl In The Other Room” is verhuisd naar mijn luisterruimte en ik beangstig mij bij het zeer realistische “Love me Like A Man”. Een lekker nummer, alleen zie ik graag een iets andere tekst. Er wordt van haar concerten gezegd dat deze bijzonder saai en emotieloos zijn, zo niet deze LP. “Black Crow” swingt, “Narrow Daylight” laat je wegdromen, dit kon nog wel eens een gezellig onderonsje worden met het VPI/Grado/Herron trio. 
Van Krall maak ik een sprongetje naar John Lee Hooker met de fantastische dubbelaar “Face To Face”. Het aanstekelijke ritme van de blues doet me deugd, zeker als John duetten zingt met onder andere Van Morrison en mevrouw Hooker. Een feestje is dan snel gemaakt. The Statement komt in ieder hoekje van de groef. Het is echt ongelooflijk wat een detail het element uit de gedraaide LP’s weet te halen. Geluidjes, hard of zacht die me eerder nooit opvielen komen nu naar voren. Instrumenten onderscheiden zich meer van elkaar dan ik gewend ben. John speelt ineens een paar extra tonen op zijn gitaar en de bas kent aan de onderkant ook nog leuke loopjes. In de tussengroeven zijn geen hinderlijke bijgeluiden te horen, dus geen ruis, geen rumble. Slechts enkel een klein tikje en voor de rest absolute stilte.
