Hoe sympathiek deze onverwachte artistieke come-back ook overkomt, het lukt me niet de oude associaties die de zanger oproept zomaar te vergeten. Dat zoete, overdadige sentiment dat zo aan die scheurende stem met dat morsige vibrato verbonden is. In mijn tienerjaren heb ik het – ik geef het toe – nog mooi gevonden. De albums Stones en Jonathan Livingston Seagull werden veel gedraaid, maar later grondig als het summum van ‘fout’ bestempeld en vergeten, niet alleen door mij. En nu de man er ineens weer is, aan de hand van een gerespecteerd producer, vindt iedereen hem geniaal, niet eens door een cynisch behoefte aan ‘camp’ gedreven. Blijft wonderlijk, die muziekwereld. De CD heeft veel mee. Een rustig tempo, bescheiden maar smaakvol gearrangeerd, hier en daar een strijkje, en schitterende muzikanten, waaronder gitaristen Mike Campbell en de van Beck en Tom Waits bekende Smokey Hormel, en toetsenwerk van Billy Preston en Larry Knechtel. De opnamen klinken werkelijk prachtig, natuurlijk en direct. De liedjes zijn simpel. Sommigen doen qua duistere intensiteit denken aan Leonard Cohen, anderen doen toch nog enigzins grotesk aan. Het bezingen van een niet minder dan delirische mate van liefde, dat blijft zelfs met toegevoegd gezang van de grote Brian Wilson veel van het goede.
De digipack-uitvoering die hier verkocht wordt bevat niet twaalf maar veertien tracks. Dertien songs eigenlijk, want Delirious Love staat er twee keer op; de versie met Brian Wilson is een bonus. Mensen met een oude Neil Diamond aversie, wees gewaarschuwd. Alle enthousiaste recensies die u overal leest ten spijt: dit is echt gewoon de oude Neil Diamond, die man waar u vroeger misschien ook zo’n hekel aan had. Minder glimmend opgepoetst dan op zijn ergste momenten, maar aan die stem is niets veranderd.
Aanvullende informatie:
14 tracks, speelduur: 57:25
Label: Columbia Records
Distributie: Sony/BMG
Website: www.neildiamond.com
