Wat heeft de Amerikaanse koffi egigant Starbucks dat Douwe Egberts of Kanis & Gunnink moeten ontberen? Juist; een platenmaatschappij, in dit geval het Hear Music Label, dat opnamen uitbrengt die vervolgens in de eigen winkelketen aan de man gebracht worden. Voor hun nieuwste project - “The Rolling Stones, Rarities 1971-2003” - hoeft u overigens niet naar de USA want dit samenwerkingsproject met Virgin Records is ook in de reguliere platenwinkels en gekende internetsites te koop. 
Op het moment dat ik de dubbel LP in handen krijg is mijn eerste gedachte bij het zien van de cover; waar is Bill Wyman? Deze ‘stone’ van het eerste uur, die in 1993 de band verliet, zou toch zeker te zien moeten zijn op de hoes van een album dat pretendeert een overzicht te geven van re-mixes, B-kanten, moeilijk te vinden live opnamen en niet eerder uitgebrachte takes uit voornoemde periode. Mijn eerste gedachte is dan ook; schoenmaker houd je bij je leest. Het is niet het enige steekje dat de koffiebrander en de voor de selectie verantwoordelijke Rolling Stones laten vallen. Het overzicht zou interessanter geweest zijn wanneer ook de master tapes van Decca - waarop veel van het oudere en volgens sommigen betere werk van de groep te vinden is - bij de keus betrokken zou zijn.
In plaats daarvan hebben nu voornamelijk latere opnamen een plek op de twee schijven gevonden; slechts vier van de zestien nummers dateren uit de zeventiger jaren - waaronder twee echte ‘rarities’ te weten Through The Lonely Nights en Let It Rock - terwijl vrijwel alle live opgenomen tracks afkomstig zijn uit de negentiger jaren. Betekent dit nu dat het hier buiten de twee genoemde nummers slechts om een slap bakje troost gaat? Gelukkig niet.
Fancy Man Blues - let op de honky tonk piano - is meer dan de moeite waard door de ontspannen wijze waarop het de virtuositeit van de bandleden blootlegt en ook Wish I’d Never Met You kent deze kwaliteiten. Daarnaast, hoewel het niet allemaal ‘rarities’ zijn omdat een aantal wel degelijk terug te vinden zijn op eerdere albums; de live tracks - die keer op keer aantonen hoe klein het verschil is met de studio-opnamen van dezelfde nummers, daarmee de klasse van het clubje rockende zestigers nog eens benadrukkend - hebben stuk voor stuk veel te bieden.
Zoals het nog niet eerder uitgebrachte Tumbling Dice met heerlijk pianospel en fraaie gitaarsolo’s of het ruige rockwerk in Live With Me. Tenslotte zijn er dan nog de dance versions op kant twee van Miss You en If I Was A Dancer waarbij de laatste de stimulerende werking heeft van een dubbele espresso.
