Katie Melua een kopie van Norah Jones? Maar dan toch niet op dit album dat nu dus ook op - met zijn 120 gram helaas te weinig wegend - vinyl verkrijgbaar is. Toegegeven, ook deze gracieuze, donkerharige schoonheid klinkt warm, sensueel en bij tijden relaxed en intiem. Maar tegelijkertijd klinkt ze scherper en helderder. 
Dat ze nu soms nog wat jong klinkt is iets wat door de tijd vanzelf vereffend wordt. In tegenstelling tot de Amerikaanse presenteert, de van oorsprong uit Georgie afkomstige en in 1984 geboren, Katie op deze debuutschijf een sterker gevarieerd repertoire dat zich beweegt binnen de elkaar overlappende gebieden van jazz, classic rock, folk en soft rhythm & blues.
Het intieme en tegelijkertijd licht rockende openingsnummer Call Off The Search wordt gevolgd door een up tempo song van John Mayell; Crawling Up A Hill. Op het ook op single uitgebrachte The Closest Thing To Crazy kan zij terugvallen op de vioolklanken van het voltallige Irish Film Orchestra.
Het daarop volgende My Aphrodisiac Is You heeft een heerlijk honky-tonk karakter terwijl het aloude Learning The Blues lekker slepend klinkt. Tekstueel zijn de zes nummers van de hand van de op deze schijf piano en orgel spelende Mike Batt wat minder sterk dan de overige zes. Maar daarbij zit dan bijvoorbeeld ook een werk van een meester als Randy Newman. Diens I Think It’s Going To Rain Today blijft ook in de uitvoering van Melua de moeite waard.
Een reden te meer om te veronderstellen dat met beter tekstmateriaal deze zangeres een nog fraaier product af had kunnen leveren. Katie klinkt heel direct op deze zwarte schijf. De klank is goed maar 60 gram vinyl extra had daar nog iets aan toe kunnen voegen. Nu is het maar de vraag of deze LP veel beter zal klinken dan de reeds langer verkrijgbare CD.
