Voor slechts enkele euro’s meer dan het bedrag dat een andere platenmaatschappij vraagt voor een 120 grams exemplaar biedt EMI een prachtig uitgevoerd dubbelalbum op 180 grams persingen, compleet met een beschermhoes en een grote uitklapposter. Op deze overweldigende wijze wordt het lang verwachte derde album van de Britse supergroep Coldplay op de markt gezet. 
Op de poster een fraaie kleurencompositie gecombineerd met reeksen letters, cijfers en tekens die bij menig fan de vraag op zal roepen wat daarvan de achterliggende betekenis kan zijn. Misschien had diezelfde fan in plaats daarvan liever de volledige tekst van het album toegevoegd gezien. Zelfs al kan van Rick Martin niet gezegd worden dat hij - met teksten als het uit Swallowed In The Sea afkomstige ‘I could write a song a hundred miles long’ - behoort tot de meest tot de verbeelding sprekende poeten.
Daarmee is overigens nog niet alle op dit album mogelijke kritiek verwoord. Te vaak steunt het geluid van Berryman, Buckland, Champion en Martin naar mijn smaak op dat van anderen.
Zo hoor ik Brian Eno in het openingsnummer Square One, klinken op verschillende momenten - Fix You - de gitaar riffs van Johnny Buckland te veel à la U2’s Edge en wordt elders - Talk - schaamteloos het klassieke werk van het Duitse Kraftwerk gekopieerd. Fans zullen echter zeggen dat de groep zich laat inspireren door voorbeelden uit het verleden.
Hoe het ook zij; met X & Y heeft de groep een album afgeleverd dat voortbouwt op de lijn die met Parachutes en, in sterkere mate, met Rush Of Blood To The Head uitgezet is. In vergelijking met de voorafgaande millionsellers is X & Y - met Speed Of Sound en Talk als meest indrukwekkende nummers - niet vernieuwend maar dat zal voor de fans geen bezwaar zijn. Zij zullen opnieuw en masse de stadionconcerten - waar de grootse, massieve, gelaagde composities als het ware voor geschapen zijn - bezoeken en de groep uiteindelijk brengen op de plek waar voorlopig nog steeds U2 zich ophoudt; die van de beste rockband ter wereld.
