Wie het werk van de jongste generatie filmmakers volgt, bijvoorbeeld in het programma van Filmfestival Rotterdam, kan niet om de constatering heen dat jongeren die zich vervelen een geliefd thema vormen. Een goed voorbeeld is het debuut van de Mexicaan Fernando Eimbcke, over twee 14-jarige vrienden die een zondag door moeten zien te komen terwijl moeder weg is. 
De film opent met een reeks mooie, verstilde shots van een betonwijk van Mexico Stad. Daarna gaan we één van de grauwe flats binnen. Als moeder na een paar keer terug te keren met bezorgde opmerkingen eindelijk vertrokken is, maken Flama en Moko zich op voor een middagje gamen op de X-box. Stoere knapen, met een Rancid t-shirt. Met onnavolgbare precisie wordt een hele fles cola in twee glazen uitgeschonken. Vervelend dat ze gestoord worden. Buurmeisje Rita wil de oven gebruiken om een taart te bakken. Nou vooruit, en verder. Op het moment suprème valt de stroom uit. Dan moet je bijna wel gaan praten met elkaar, en kun je ook mooi een pizza bestellen. Met meer cola. We volgen bezorger Ulises van Telepizza, uw pizzavriend, op zijn tocht naar de flat. Door tegenslag en een lift die het vanwege de stroomstoring niet doet komt hij elf seconden te laat, ondanks een eindsprint. Dat betekent officieel gratis pizza, maar zo makkelijk laat Ulises zich niet afschepen. Hij weigert gewoon om weg te gaan. Een partijtje computervoetbal moet uitmaken of er betaald moet worden, tot een nieuwe stroomuitval ook dat spel verstoort.
Ondertussen wordt er in de keuken een gigantische puinhoop aangericht. Rita wordt vandaag 16 en haar familie is dat vergeten, daarom bakt ze maar haar eigen taart. De oven heeft aanduidingen in graden Fahrenheit, dus mislukken de taarten steeds. Dan maar brownies, maar die maakt ze aan met de wiet van haar moeder, zo blijkt als iedereen flink stoned geraakt is.
In die toestand komen de onderliggende problemen naar boven. Flama’s ouders blijken in scheiding te liggen, waardoor ze gaan verhuizen en Flama’s leven ontregeld dreigt te raken. Met een buks wordt ervoor gezorgd dat in ieder geval een deel van de huisraad niet meer verdeeld hoeft te worden. Ulises is een verhaal apart. Een excentrieke, geflipte wetenschapper, ethicus nog wel, die op deze manier ook niet lang pizzakoerier zal blijven. Het kitschschilderijtje met eenden waarnaar de titel van de film verwijst, vindt hij prachtig. Het is een mooi stel samen. Net The Beatles, vindt Rita. Op de reactie dat dat vier jongens waren, is haar repliek dat John Lennon een vrouw was. In de aftiteling wordt gemeld dat eenden die zich verenigen onsterfelijk zijn. Als dat niet mooi is. 
Temporada de patos (Duck Season) is een luchtige en charmante film. Aanvankelijk traag en verveeld, op het irritante af, ontwikkelt zich in alle eenvoud een aansprekend verhaal. De jonge acteurs zijn briljant en volkomen natuurlijk. De statische cameravoering maakt in combinatie met de smaakvolle zwart-wit fotografie de doodsheid van de wereld voelbaar, waarin deze levendige geesten zich bevinden. Ondanks een zwarte achtergrond is verhaal licht en vaak erg grappig, bijna slapstick, mede door het spontane acteren.
De film lijkt in veel opzichten op een succesfilm van een paar jaar geleden, 25 watts van Juan Pablo Rebella en Pablo Stoll, uit Uruguay. Dat was precies zo’n heerlijk verveeld staaltje aanstekelijk minimalisme in zwart-wit, een genre zo een beetje uitgevonden door Jim Jarmusch. De aftiteling wel even helemaal af laten lopen trouwens om de reactie van de moeder na thuiskomst nog even te zien. De DVD bevat als bonus onder meer een korte making of documentaire en een leuke clip van de song waarmee de film begint.
Aanvullende informatie:
Mexico, 2004
Speelduur: 88 minuten
Regie: Fernando Eimbcke
Scenario: Fernando Eimbcke en Paula Markovich
Met: Enrique Arreola, Diego Catano, Daniel Miranda, Danny Perea, Carolina Politi, Antonio Zúñiga , Alfredo Escobar
Beeld: 16:9 anamorf, zwart-wit
Geluid: dolby 5.1, Spaans gesproken
Extra’s: making of, videoclip, teaser en trailer
Uitgave: Total film
Website: www.temporadadepatos.com
