De naam van de te jong gestorven Paul Desmond zal altijd verbonden blijven met de band waarin hij het grootste deel van zijn carrière gespeeld heeft; het Dave Brubeck Quartet. De grootste hit van die formatie is ongetwijfeld `Take Five`.
En hoewel velen dat nummer associeren met pianist Brubeck is het wel degelijk geschreven door de in mijn ogen grootste altsaxofoon speler uit de geschiedenis van de jazz; Paul Desmond. De man met de direct herkenbare, luchtige, vloeiende, sensuele, viriele en tegelijkertijd `very sophisticated` alto sound. Het titelnummer van deze LP - één van de weinige platen die Paul als leider gemaakt heeft - verwijst niet alleen naar de eerder genoemde megahit maar is er een logisch vervolg op.
Op de in 1963 in de Webster Hall in New York door Roy Hall opgenomen LP speelt Desmond met een pianoloos kwartet. De achterliggende reden daarvoor schijnt te zijn dat eerder in zijn carrière contractueel vastgelegd is dat Desmond met geen enkele andere pianist dan Dave Brubeck plaatopnamen mocht maken. Deze clausule bewijst dat een beperking ook ruimte kan scheppen want het heeft voor Desmond onder andere geleid tot enkele samenwerkingsprojecten met de fameuze gitarist Jim Hall. De soepele, gracieuze toon van Hall`s gitaar sluit naadloos aan bij de altsax en geeft zowel het mysterieus klinkende openingsnummer "Take Ten", als de standards en de door Paul zelf gecomponeerde bossa nova nummers een extra dimensie. Eén van de sterkste Braziliaans getinte nummers is het naar arrangeur Bob Prince genoemde tweede nummer "El Prince" dat gedachten aan de samba oproept. Direct gevolgd door "Embarcadero" waarin Hall een glansrol vervult. Dat zelfde doet hij overigens ook in het derde nummer van kant één, in de standard "Alone Together". De uiterst melodieuze wijze waarop Desmond met het Zuid-Amerikaanse erfgoed omgaat doet je afvragen waarom het eigenlijk Stan Getz en niet deze Paul Desmond is die het meest bekend geworden is met het maken van de verbinding tussen Braziliaanse bossa klanken en Noord Amerikaanse cool jazz. Paul`s lichte, virtuoze, wervelende klankschilderingen lijken zoveel beter bij het zuidelijke erfgoed aan te sluiten. Niet alleen in deze zonnige nummers, maar ook in aloude songs als "The One I Love" en het romantisch lyrische “Nancy”, is duidelijk te horen hoe de solisten elkaar inspireren en hoeveel plezier zij beleven aan dit samenspel. Dat is onder andere het gevolg van de prachtige originele volledig analoge opname die gebruikt is om deze heruitgave te vervaardigen. Openheid en transparantie laten niet alleen de solisten maar ook de ritmesectie bestaande uit Modern Jazz Quartet drummer Connie Kay en bassist Gene Cherico – alleen in het titelnummer wordt de bas bespeeld door Eugene Wright - mooi tot hun recht komen op deze heerlijk relaxed klinkende LP.
Aanvullende informatie:
Format: 180 gram virgin vinyl RCA LSP-2569
Label: Speakers Corner Records
Starkenbrook 4
D-24214 Gettorf
Deutschland
www.speakerscorner.de
Distributeur: Technicom
Tel. 035-6237170
