Deze hilarische campfilm over twee travestieten en een transseksueel was in 1994 een groot succes, niet alleen onder homoseksuelen, en groeide uit tot een populaire klassieker. Het drietal verlaat de homoscene van Sidney voor een reisje door de binnenlanden van Australie, die onveilig gemaakt worden met hun playbackshow. Gehuld in uitzinnige jurken en dito pruiken en make-up worden klassiekers uit de gay-scene gemimed, van Shirley Bassey tot I will survive.

Priscilla is de naam van de bus waarin ze naar Alice Springs reizen, midden in de woestijn. In het begin is ze nog zilverkleurig, maar nadat ze in een dorp door de bewoners beklad is met de poetische tekst “Aids fuckers go home!” wordt de bus roze geschilderd, hoewel de jonge schilder, Felicia, de kleur als lavendel aanduidt. Mitzi blijkt de uitnodiging voor de optredens in Alice Springs te hebben gekregen van zijn vrouw. Dat hij die heeft (gehad) is een grote verrassing voor de collega’s, en dan komt er later in het verhaal ook nog een kind op de proppen.

Priscilla, queen of the desert is een eenvoudige road-movie, die het niet moet hebben van een sterk verhaal of emotionele diepgang. Daarvoor in de plaats staan een lange reeks sterke grappen, fraaie staaltjes Australische bouwvakkershumor, een oogverblindende combinatie van groteske kostuums en fotogenieke landschappen en een ijzersterke cast die duidelijk veel plezier gehad heeft.

Waar Guy Pearce nog redelijk getypecast is als jonge relnicht, met alle bijbehorende maniertjes, zijn de bijdragen van Terence Stamp en Hugo Weaving toch redelijk verrassend te noemen. Dat Weaving een breed spectrum aan types neer kan zetten blijkt al als je zijn rollen in The Matrix en Lord of the Rings vergelijkt. In Priscilla blijkt hij ook nog over de nodige komische kwaliteiten te beschikken. Dat Stamp meedeed verraste iedereen destijds. Met minimale aanpassingen aan zijn uiterlijk zet hij overtuigend de oudere transseksueel Bernadette neer, volkomen natuurlijk en doorleefd, en daarmee een rustpunt tegenover haar drukke kompanen. Voor Stamp was het een welkome afwisseling, want hij was het beu steevast als supermacho harde crimineel gecast te worden.

De DVD-uitgave van deze leuke film is goed verzorgd. Het beeld is van uitstekende kwaliteit, in het oorspronkelijke cinemascope formaat, waarbij de weelderige fotografie van wapperende kostuums in onaards mooie woestijnlandschappen perfect tot haar recht komt. Er wordt volop achtergrondinformatie verstrekt in een commentaarkanaal van de regisseur annex scenarioschrijver en een making-of documentaire van een half uur. Nostalgie en anekdotes voeren de boventoon, waarbij Elliot zijn werk relativeert en benadrukt dat het toch vooral om de lol gaat. Erg leuk zijn de Abba-verhalen. De film zit vol grappen over Abba, de ultieme gay-band uit die tijd. Toestemming om daadwerkelijk een liedje te gebruiken liet tot op het allerlaatste moment op zich wachten. Verder is er nog wat minder relevant spul, als bloopers die dat eigenlijk niet zijn en outtakes die alleen langere versies van gebruikte scènes blijken. Naast deze versie is er ook nog een speciale in de handel in roze hoes, waar in naast de DVD ook een CD met de soundtrack opgeborgen zit.

Aanvullende informatie:
Australie, 1994
Speelduur: 99 minuten
Scenario en regie: Stephan Elliott
Productie: Al Clark en Michael Hamlyn
Camera: Brian J. Breheny
Geluid: Guntis Sics
Montage: Sue Blainey
Muziek: Guy Gross
Met: Terence Stamp, Hugo Weaving, Guy Pearce, Bill Hunter
Beeld: 1:2,35 (cinemascoop), anamorf 
Geluid: Dolby digital 5.1
Uitgave: MGM www.mgmfilm.nl