Kim Ki-duk maakt prachtige sprookjesfilms voor volwassenen. Deze is een moderne variant op het bijbelverhaal van de barmhartige Samaritaan, maar had net zo goed Vasumitra kunnen heten, naar de Boeddhistische hoer van wie alle klanten meteen monnik worden. Sprookjes zijn vaak gruwelijk en vertellen veel over het leven. Samaritan Girl (Samaria) is opnieuw een aangrijpend staaltje topcinema van de hyperproductieve Koreaan, even eenvoudig als allesomvattend. 
Twee schoolvriendinnen sparen voor een vakantie naar Europa. Om snel geld bijeen te krijgen prostitueert Jae-Young zich, terwijl Yeo-Jin de zakelijke aspecten van de zaak behartigt, als bijzonder liefdevolle pooier.
Yeo-Jin heeft grote moeite met de seksuele activiteiten van haar vriendin. De immer als een madonna glimlachende Jae-Young heeft echter best lol in haar werk, en is blij haar vaak wat zielige klanten plezier te bezorgen.
Als de politie binnenvalt in het pand waar Jae-Young net met een klant in de weer is springt ze uit het raam, met de glimlach op de mond de dood tegemoet. Als om alles ongedaan te maken besluit Yeo-Jin alle klanten uit haar boekhouding weer langs te gaan, met ze naar bed te gaan en het geld terug te geven. Daar krijgt haar vader, een weduwnaar die als politieman werkt, op een gegeven moment lucht van. In volledige shock gaat hij zich wreken op de klanten van zijn dochter, en komt er van de barmhartigheid weinig terecht.
De beelden van Kim Ki-duk zijn vaak even simpel als mysterieus. Sommige symbolen zijn niet te missen zo helder, andere blijven raadsels, wat heel intrigerend en prikkelend werkt. Het geeft je als kijker wat te doen, en maakt dat de boodschap van de film, die je zelf moet bepalen, veel verder gaat dan de oppervlakte van de eenvoudige beelden die je ziet. De film raakt veel religieuze thema’s aan, zonder nu een specifiek geloof te propageren. Kim heeft geen optimistisch beeld van de mensheid, wat zich vaak uit in gruwelijke daden. Zijn films zijn diep spiritueel zonder soft te worden, en hebben een geheel eigen esthetiek. Dat verklaart het enorme succes dat Ki-duk over de hele wereld heeft, vooral op de grote filmfestivals waar hij vaak bekroond wordt. 
Zijn grote productie is niet bij te benen voor het in omvang beperkte Nederlandse filmhuiscircuit. Dat lijkt me de enige aannemelijke verklaring voor het feit dat Samaritan Girl, na vertoningen op het Rotterdams filmfestival, niet in de zalen komt. Aan de kwaliteit kan het niet liggen. Voordeel is dat deze film nu al snel op DVD uitkomt. Afgelopen jaren verschenen in Nederland The Isle, Bad Guy en het poetische Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring. In 2004 maakte Kim naast Samaritan Girl ook nog de al even fraaie film Bin-Jip, die momenteel in de theaters draait.
Als bonus zijn er korte interviews met regisseur en actrices, en een al even korte ‘making of’. Vooral het interview met Kim Ki-duk maakt indruk door het feit dat hij heel open over zijn twijfels praat bij het maken van de film, vooral naar aanleiding van de triestheid die de actrices overviel bij het spelen van dit verhaal. Uiteindelijk sleepte de cast hem er doorheen, omdat iedereen het belangrijk vond dat dit verhaal verteld werd.
Aanvullende gegevens:
Zuid-Korea, 2004
Speelduur: 95 minuten
Regie en scenario: Kim Ki-duk
Camera: Sun Sang-Jae
Geluid: Song Ye-Jin
Met: Lee Uhl, Kwak Ji-min, Seo Min-jung
Muziek: Park Ji
Beeld: 16:9, anamorf
Geluid: Dolby digital 5.1
Uitgave: Total film
