Op haar eigen site wordt beschreven dat ze de scheidslijn tussen jazz zangeres en pop zangeres doet vervagen. Een uitspraak waar ik mij wel in kan vinden met die aantekening dat, wanneer ik een gedwongen keus tussen beide categorieen zou moeten maken, ik haar toch in de eerste groep in zou delen.

Niet voor niets is zij ontdekt door Cannonball Adderley, de jazz saxofonist waarmee ze in 1962 ook een plaat maakt die haar aanzien in de wereld van de jazz op dat moment sterk vergroot. Zelf noemt ze zich een "song stylist" en die benaming reflecteert nog het best de stijlvolle wijze waarop deze dame vormgeeft aan haar songs.

Dat er voor haar werk een groot publiek is blijkt wel uit het feit dat in de twintig jaar waarin zij 37 albums opneemt, zij meer platen verkoopt dan Capitol collega`s als Frank Sinatra, Nat `King` Cole of The Beach Boys. Zelf moet ik bij het horen van haar stem - die in dezelfde mate emoties bij me oproept als Billie Holiday dat kan - altijd onmiddellijk denken aan twee nummers die ik op een uit twee LP`s bestaande Capitol verzamelaar heb staan waarop zij omringd wordt door tijdgenoten als Dinah Washington, Lou Rawls en de eerder genoemde Cannonball. "The First Time”(Ever I Saw Your Face), maar ook haar Grammy winnende vertolking van (You Don`t Know) "How Glad I Am" bezorgen me ook heden ten dage iedere keer als ik ze beluister nog steeds kippenvel.

Geen van deze beide songs zijn te vinden op deze uit 1969 stammende, en nu door Kevin Gray gemasterde, LP maar het gemis wordt volledig goedgemaakt met direct in het eerste nummer – “Son Of A Preacher Man” in een arrangement van Phil Wright - al een uitvoering die me meer doet dan de bekendere versie van Dusty Springfield. Maar ook het tweede nummer "By The Time I Get To Phoenix" boeit me vanaf de eerste keer dat ik het uit de door Pallas perfect geperste groeven los hoor komen. Dit is één van de zes nummers waar de – misschien nog wel het meest door spaarzaamheid gekenmerkte - hand van arrangeur/dirigent Jimmy Jones in te herkennen is. Naast de twee genoemde nummers zijn met name “Make The World Go Away” en “Little Green Apples” voor mij de hoogtepunten van deze muzikale en fraai gerestaureerde LP. Jammer is dat op de door Pure Pleasure Records minutieus gekopieerde originele hoes nergens de namen van de begeleiders voorkomen. De originele (anonieme) liner notes bieden evenmin veel informatie.    

Pure Pleasure heeft waarschijnlijk iedere andere opname van Nancy Wilson opnieuw uit kunnen brengen. Dat ze desalniettemin - zoals ook bij andere artiesten - gekozen hebben voor een plaat die niet zo makkelijk op vinyl te krijgen is verdient een extra pluim.

Aanvullende informatie:
Format: 180 gram virgin vinyl, Capitol Cat. No: ST 234
Label:  Pure Pleasure Records Limited
156 B Waldegrave Road
Teddington
Middx, TW11 8NA
United Kingdom
www.purepleasurerecords.com